| |
[align=center] Η νύχτα μέσα σου
Φεύγεις, χαμένη στη δική σου μοναξιά,
στην προσωπική σου διαδρομή ,που σου πήρε το μυαλό.
Μοναξιά , ερημιά ως το κόκαλο στην ομίχλη της νύχτας σου,
ενώ από πάντα φοβόσουν το κενό.
Ο χρόνος ακίνητος ,
ούτε η στάχτη του δεν υπάρχει πια στα αδειασμένα ματάκια σου,
ακατοίκητα σαν μέσα σε χρόνο καταργημένο
Με παγώνει η αίσθηση απουσίας, η αβεβαιότητα σαν μια λωρίδα ομίχλη,
η μετέωρη ,γυάλινη σιωπή ανάμεσα στην καθημερινότητα και την πάθηση…
Πού υπάρχεις, σε ποια όρια άδειου;
δίψα για το αδύνατο ακούγεται πια η ευχή να γίνεις καλά
στην πέτρινη επιφάνεια της απόγνωσης ώρες ακίνητες.,
ανυπαρξία στη σκέψη, στο χρόνο
Πώς να μετρήσω τις διαστάσεις της διάγνωσης: Ανοια
την κουβαλάω κομμάτι-κομμάτι σ΄όλους τις διαδρομές της ρουτίνας μου
Το ρήγμα από άβυσσο μέσα σου
γεμίζει το βλέμμα σου ,με μια έκφραση ακατοίκητου χώρου,
αφήνει κομματιασμένες εικόνες, που σβήνουν σαν κιμωλία πάνω στο σκοτάδι σου
και λέξεις ραγισμένες χτυπημένες απ’την αρρώστια, να σχηματίζουν κύκλους από θλίψη και πόνο κάθε φορά ,
που προσπαθείς να επικοινωνήσεις
Όπως είπε κι ο γιατρός,
το μυαλό γίνεται μια όλο και πιο άδεια περιοχή μέσα σου αφήνοντας χαμένα θρύψαλα αναμνήσεις...
Ξέρω την αλήθεια κι η επιδείνωση είναι από τις βεβαιότητες ,
που φοβάσαι να σκεφτείς μην τυχόν κι επαληθευτούν μόνο και μόνο γιατί το είπες,
ρίγος σαν κρύος άνεμος μέσα απ’ την ψυχή
ξένο με την αίσθηση της ζωής
γεμάτο σκόνη από μνήμες σπασμένες μισοσβησμένες,
που γλιστράνε απ’ τη ζωή σου.
Θα δοκιμάσω καθετί απ’ την αρχή στη σχέση μας
θα ζήσω ως το τέλος όλες τις στιγμές, που μας απομένουν…
και θα τις φυλάξω διπλωμένες μία-μία μέσα στην ψυχή μου
θα τις αποχαιρετήσω μία-μία…
γιατί ξέρω πως μέσα τους κρύβεται κομματιασμένο το «τέλος»
[align=center][align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
