| |
Σε μια σύνοψη σπηλιάς ξεχάστηκα...
σ' ένα δίχτυ ανίας...
χωρίς παραθύρια από ρόμβους...
μονάχα...
ομίχλης κοπάδια σφράγισαν την μορφή...
κάποια νυχτερίδα ράμφιζε την ύλη μου...
τρόμαζαν τα φτερά της την απο-σύνθεση...
Ραγισμένο το είδωλό μου...
σ' έναν θρυμματισμένο καθρέφτη...
κι εφηβεία μεταμορφωνόταν σε γηρατειά...
ξηλώνοντας την σάπια κορνίζα...
που αγκάλιαζαν τα μαλλιά μου...
δραπετεύοντας το χαμόγελο απ' τα όρια...
Θέλω να σου φωνάξω πως φοβάμαι...
μα φοβάμαι την αντανάκλαση της φωνής...
μην τυχών και γκρεμίσει τα υποστυλώματα...
τότε δεν θ' αντέξουν τ' ανίσχυρα κύτταρα...
κι ο λιμός της νυχτερίδας...
χείμαρρος ανεξέλεγκτος...
φοβάμαι παρασύροντας μην με χάσεις...
Με το ακρωτηριασμένο δάχτυλο...
θα δια-περάσω τις σκιές...
ακονίζοντας τον ποιο μεγάλο βράχο...
μιας πιθαμής οπή...
να γλείψω λίγο απ' το γαλάζιο...
Νοιώθω μιας βοής την ανάσα...
την γεύση της παρουσίας σου...
σφίγγω τα χείλη σαν μέγγενη...
τσουβαλιάζω τα κομμάτια μου...
δι-αισθάνομαι την συνουσία της έλξης μας...
Ψυχή μου...
αγκάλιασε το όνειρο...
στόλισε τα στήθη σου στο γαλάζιο...
σε παρα-καλώ...
περίμενε...
θα ολοκληρωθώ...
θέλω να σε νιώσω μέσα μου...
να κολυμπήσω στο όραμα σου...
δραπετεύω Ψυχή μου...
σαν κατάδικος...
στου κορεσμού μου τις επιθυμίες...
για Σένα...
Ψυχή μου...
Εσύ...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
