| |
Οταν ξεσηκώνεις τη καρδιά
αλιευτή των ψυχών
φεγγάρι των δισταγμών
τη λογική προσπερνά
η δίνη της φωτιάς
εμποτισμένη
από λαθραία μοναξιά.
Στη στάση των λογισμών
άσπλαχνος ο ουρανός
πληγωμένο το χθές
χαμένος ο μίτος του νού
ρημαγμένο το σκάφος
στο πάθος του πελάγους.
Αδρές πινελιές στα μάτια
σίδερο και χαρμάνι
στάζει ο φόβος
στης στιγμής τα προσωπεία
αποσταμένος περπατητής
στρατολάτης
μ' αρμαθιά αντικλείδια
σα πρωτάρης ερωτοτροπείς
στα μισά της νύχτας
υποχωρείς.
Μοιράζεσαι ρωγμές
συγκατοικείς
σε νωθρές εμμονές
ιονίζεις τους καπνούς
καταβυθίζεις τους παλμούς
στου χάους τη συνήθεια.
Σαν ολόγραμμα
ψάχνει το φιλί
ένα λιβάνι πρόσχημα
αμαρτωλής παραδοχής
σαν άγγελος στωικός
να κατοικήσεις
στον ύφαλο του μεταξιού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
