| |
Παραθυρο ανοιχτο.....
οι πρωτες μεσημεριανες ηλιαχτιδες
χορευουν στα μαλλια σου.....
Η ελευθερια σου χαμογελαει απ εξω....
ποσο μακρινη φανταζει τωρα....
Ενα δακρυ κυλαει στις
σκιερες κοιλαδες της αβυσσου....
μια θαλασσα απο αναμνηση και πονο....
ξεβραζει στις παραλιες της ψυχης
τα τσακισμενα κορμια των εφηβικων σου ονειρων....
Ξεχασμενα φαντασματα σερνουν
τις σκουριασμενες αλυσιδες τους στο βυθο...
Απογοητευμενες ελπιδες κοβουν
βολτες στην επιφανεια....
κρυβονται πισω απο την ομιχλη....
Περιμενουν να γυρισουν τα καραβια
κουβαλωντας ευτυχια....
Κι εσυ στεκεσαι εκει.....αμετοχος.....
κρατωντας την αγαπη σου σφιχτα απο το χερι
αντικριζεις τον κοσμο σου να φλεγεται.....
αφημενος στην θυελλα του σκοτεινου παθους...
μα δεν εχει σημασια.....
αφου αυτη ειναι εκει......
Φοβασαι....μηπως βυθιστεις στο περιθωριο....
μην τυχον και σκιστουν τα χαρτινα φτερα σου....
μενεις ακινητος....
με τα κυμματα του χρονου να σκανε στα ποδια σου....
Μα τα πλοια δεν θα γυρισουν....
γιατι δεν εφυγαν ποτε...
Τα κουρελιασμενα πανια τους γκριζα συννεφα
στον ουρανο....
σαπια καταρτια....σταυροι ενος αχαρου νεκροταφειου.....
Οι τρικυμιες σου διαβρωνουν
τους τοιχους της αιθουσας....
μα ποτε δεν μπορουν να τους διαλυσουν.....
Σε αυτο το σχολειο των νεκρων
σερνεται η ψυχη σου.....
Το σωμα καρφωμενο στην καρεκλα....
δεμενο με τα αορατα δεσμα της υποχρεωσης...
Μαριονετα τσακισμενη....
με μπλεγμενα τα σχοινια....
θηλια γυρω απο την καρδια σου...
Δυο ονοματα και μια καρδια
χαραγμενα στο θρανιο.....
μακαρι να ταν αληθινα....
μακαρι να μπορουσες να τα σβησεις....
Πανω στο αιμα ταξιδευουν οι λυγμοι...
ο ερωτας ξεψυχησε μπροστα στα ματια σου....
Αντιο σου ψιθυρισε....
αφηνοντας την αγκαλια κενη.....
Κι ετσι εμεινες μονος...
στο αφιλοξενο κελι σου
παρατηρωντας τις αραχνες να υφαινουντον
τον ιστο της μοναξιας......
με την φωτια της νιοτης
να χαρασει τα σωθικα σου.....
Τα αισθηματα τσακισμενα ροδοπεταλλα
τα παρεσειρε ο αερας.....
Η πορτα μισανοιχτη.....
τριζει στους παλμους της σιωπης.....
Η σκεψη τρεχει πισω της
και συ μενεις ελευθερος να ερωτευτεις την απουσια.....
Εμεινες μονος....
μονος με την σκια μιας αναμνησης......
Σε λιγο θα τελειωσει.....
κι οι πιο δυνατοι πονοι χανονται στα στενα της νυχτας....
Θα σε περιμενει γυμνη στο κρεβατι σου....
θα σε κερασει ενα ποτηρι ψευδαισθησεις....
και θα σε ταξιδεψει ξανα στους απαγορευμενους πλεον δρομους....
μεχρι που σαν κερι θα λιωσει μεσ'τα χερια σου....
η βροχη της αληθειας θα σβησει τις θυμισες....
και θα ξανα πιασεις τα ηνια της ζωης...
καποιο χαμογελο θα ζεστανει την μερα σου....
αφηνωντας αυτα που μεχρι τωρα λατρευες
στο αγγιγμα της ληθης....
Δεν θα μαθεις ποτε
πως η σκια παντα σε ακολουθουσε.....
ματωνε σε καθε ξενο φιλι....
πονουσε καθε φορα που δεν μπορουσε να σε αγγιξει....
Δεν θα μαθεις ποτε....
πως ηταν παντα εκει,,,,
μαζευοντας καθε δακρυ....
καθε αναμνηση....
συμπληρωνοντας ετσι το αλμπουμ της νοσταλγιας......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
