| |
XVII.
Βούρκωσαν τα μάτια σου,
η ζωή που παλεύει
να κρατηθεί,
στο κράσπεδο της απελπισίας.
Η αγάπη.
Ο άνθρωπος.
Είχα δίκιο λοιπόν,
σ' αγαπώ.
Ο φίλος που φεύγει,
ο άλλος που κρατιέται με τα δόντια
στο φως,
τα μάτια σου
δεν ήταν ποτέ πιο όμορφα.
Η δικαίωση,
κανείς δε το πίστευε,
εγώ σ' αγαπούσα,
περίμενα.
Το χαμόγελο σου
ήταν αληθινό,
δάκρυσες.
Φεύγω ήσυχος,
εσύ υπάρχεις.
Φοβόμουν τ' όνειρο.
Τούτο το δάκρυ
ήταν αληθινό.
Σ' αγαπώ.
Αξίζει λοιπόν ν' αγαπάς,
εσύ υπάρχεις.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Δ. ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ξέπλυνα τα βήματά μου...
στης ακτής την άτρακτο...
εκεί που περπατήσαμε την πρώτη φορά...
κλέβοντας ένα τριαντάφυλλο...
κρύβοντας τούς πόθους μου...
στις ρίζες των γέρικων πλατάνων...
κι αυτοί χάνονταν...
ερωτοτροπώντας...
στην ορμή του καταρράκτη...
***
Πέταγα...
σε γυμνά βότσαλα τις ευχές μου...
χαμηλώνοντας τα φιλιά μου...
υγρά χείλη...
κρυφά χαμόγελα...
ζωγράφιζα...
στο χάρτινο τραπεζομάντιλο
...
αγάπης όνειρο...
στο βελούδινο μανταλάκι της σκέψης...
***
Γέρασε ο χρόνος...
ρυτίδιασαν τα βήματά του...
ξέχασε από ανία...
τον μίσησα...
κι εγώ έμεινα πίσω...
να ξυπνώ τον έρωτα...
χαράζοντας στον καθρέφτη τ' ουρανού...
το όνομά σου...
***
Σκουριασμένες εικόνες...
χειροκροτώντας οι ρουφιάνοι...
εκμεταλλεύοντας το ταξίδι της θύμησης...
στο μονοπάτι του αλκοόλ...
σπέρνοντας ατσάλινες παγίδες...
για την "ευημερία" της αγάπης μας...
και τώρα...
λούφαξαν...
στο λημέρι της μιζέριας τους...
γεύοντας τις άθλιες σιωπές τους...
για το "καλό" μας...
βροντοφώναζαν...
φεύγοντας...
***
Κι εγώ...
έμεινα πίσω...
να μεταμορφώσουμε...
σε έφηβο τον χρόνο...
αναζητώντας...
τα μονοπάτια του κορμιού σου...
σαν να ήταν η πρώτη φορά...
που συνουσιάζομαι αχόρταγα...
τις υγρές μας ανάσες...
του γυμνού έρωτα...
όπως τότε...
Ψυχή μου...
***
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
