| |
Πέρασε καιρός… θυμάσαι;
Πάει σαν τότε, σαν τον στίχο εκείνο που ψιθύριζες στα όνειρα σου, στις ανάγκες σου, στα δάκρυα σου…
Ανάμνηση πικρόχολη που γεμίζει σταδιακά τα δοχεία ετούτα στα μάτια σου, ανάμνηση του χθες που σε πονάει, σε πνίγει, σε κλειδώνει…
Ανάσα βαριά, βαθειά… σαν εκείνα τα σεντούκια που έχεις κρύψει στην ψυχή σου
Με ένα μαύρο πανί να τα καλύπτει, σαν τον καθρέφτη του σπιτιού σου, με μια κορδέλα πένθιμη, φορεμένη ψηλά, στην κορυφή των συναισθημάτων σου.
«Κοίτα με… σκούπισε τα δάκρυα σου και άσε αυτόν τον θρήνο κατά μέρους»
Μα άλαλη έμεινε η σκιά της, στο ίδιο νεκρό σημείο, εκεί που κάποτε χτυπούσε καμπάνα από χαρά, τώρα νεκρώσιμα παίζει η γκάιντα στα όνειρα της.
«Κοίτα με… άφησε ελεύθερο το πνεύμα σου, το χαμόγελο σου… την καρδιά σου…»
«Δεν μπορώ, πονάει… δεν την βλέπεις;»
Άναυδη έμεινε η αύρα της, χάζευε και τους δύο όλο θλίψη, με ένα χαρτί μουτζουρωμένο από κάρβουνο….
«Εάν τον δεις… Πες του πως τον αγαπώ…»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
