| |
Είναι εκείνες οι μέρες που απλά δεν θες να σηκωθείς από το κρεβάτι, και να σηκωθείς που λέει ο λόγος θες να ξαναπέσεις. Είναι από εκείνες τις στιγμές που τα μάτια σου δεν αντέχουν την πρωινή καθαρότητα, διαύγεια καλύτερα, του φωτός και θες να μην ανοίξει κανείς την κουρτίνα, για να μην φανούν τα μάτια σου κόκκινα από την αδιαθεσία. Ο προσωπικός σου χώρος θέλει συμμάζεμα αλλά κανείς δεν πρόκειται να χτυπήσει το κουδούνι και έτσι το αφήνεις απλά συγυρισμένο. Το πάπλωμα στο κρεβάτι σου είναι περιπλεγμένο σαν να κοιμόσουν αιώνες αλλά η αλήθεια είναι ότι από τους εφιάλτες κοιμήθηκες μόνο 4 ώρες ανεξάρτητα από το γεγονός ότι σηκώθηκες στις δέκα και με το ζόρι κιόλας. Κοιτάς παραξενεμένος το χώρο σου, προσπαθείς να θυμηθείς, κάποια καλή ενδιαφέρουσα κατάσταση και το μόνο που θυμάσαι είναι ένα τραγούδι, ένα οποιοδήποτε τραγούδι. Μέρες τώρα απλά διαγράφεις μια συγκεκριμένη πορεία, μια πορεία που δεν αλλάζει, ούτε καν διαφοροποιείται, ξυπνάς – κοιμάσαι- αναπνέεις- μιλάς (και που μιλάς δεν λες ποτέ αυτά που θες να πεις) – φωνάζεις, γκρινιάζεις και μετά ξανακοιμάσαι. Ίσα-ίσα που φέρνεις κόσμο σπίτι για να μην είσαι μόνος, εκνευρίζεσαι με το παραμικρό και μετά τσαντίζεσαι. Τσαντίζεσαι; Γιατί να τσαντιστείς, τις επιλογές σου δεν ζεις; Σωπαίνεις. Και η σιωπή σου για έναν αδιευκρίνιστο λόγο είναι προδοσία. Θέλω να βγω έξω από το σώμα μου, θες να με ακολουθήσεις μα πάνω από όλα μην φοβηθείς αν ξαφνικά σωπάσω, βαρέθηκα να μιλάω με νεφέλες. . .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
