| |
Ξαγρυπνάω μονάχος,
της σκιάς της το άγαλμα
συλλογιέμαι, ξέρω πόσο ξεχνιέμαι
σ’ εκείνη τη σκέψη
μα η θλίψη με τρέφει,
η ψυχή μου αντέχει,
το σκοτάδι απλώνω
δίπλα της ξανά να βρεθώ…
Ένα άγγιγμα…
Μια ματιά που ξεσπά σε λυγμούς…
Μια ανάσα…
Μια καρδιά που ξεπερνάει φραγμούς…
Μια εικόνα…
Μια ψυχή που δημιουργεί ουρανούς…
Ο πόνος είναι ο έρωτας της ψυχής…
Κι έτσι απλά…
Η φωτιά με κυκλώνει,
η ματιά της με λιώνει,
η σιωπή καταρρέει
και το σύμπαν θολώνει
κάθε σκέψη νεκρή,
κάθε ανάσα πικρή,
μια αύρα εμπνέει
τη ψυχή μου να νιώθει πως ζει…
Προσπερνάω τις λέξεις,
το σκοτάδι σαν δώρο
ανοίγω, την ψυχή της ανακαλύπτω
μέσα σ’ όραμα ανάσες φωτός…
Μια ανάγκη…
Το σκοτάδι μου γεμίζει τα κενά…
Μια αγάπη…
Τον πόνο ερωτεύομαι ξανά…
Μια ψυχή…
Ένα αστέρι τη ψυχή μου γεννά…
Η θλίψη είναι η νοσταλγία της ψυχής…
Κι έτσι απλά…
Όλον τον πόνο αγκαλιάζω
“Σ’ αγαπώ” σαν φωνάζω,
το άγαλμα με κοιτά,
στη σκιά της κουρνιάζω,
περιμένω ένα χάδι
μα τελειώνει το βράδυ,
μια ακόμα ματιά,
ένα ακόμη “Σ’ αγαπώ” στο σκοτάδι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
