| |
τιθάσευσα ως τα τώρα πολλούς χειμώνες
κι ήλιους πολλούς από πυρόξανθο μπακίρι , κυβέρνησα
και σέλωσα τη θάλασσα, και λάκτισα το κύμα
με μοναχά τη νιότη μου
κι όλο το θράσος που γεννά
-μοιραία- η βίωσή της
τώρα απ’ τα μισά του δρόμου με τα’ αγάλματα
μιλώ, με μια φωνή που πάγωσε ο καιρός
με πάθους ρήματα κι ελπίδας:
πως κάποτε θα ανοίξει ο ουρανός στα παρακάλια μας
κι ο κόσμος θα εννοήσει την μωρία της ύλης
και θα στραφεί και θα κοιτάξει μέσα του βαθιά
ανοίγοντας φεγγίτες στα υπόγεια…
και ονειρεύομαι τη μέρα εκείνη
που δεν θα χω λόγο να γράφω ποιήματα
μα που θα μπορώ να σας κοιτάζω όλους στα μάτια
μιλώντας σας ξεκάθαρα ,
σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
