Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271256 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ξεψυχώντας στο σκαλοπάτι της οδύνης
 
Με το ξεψύχισμα του φωτοβόλου ήλιου
Στο μενεξεδένιο ορίζοντα της δύσης
Ο αγέρας αφηνιασμένος
Πάλευε να ξεριζώσει
Τα τελευταία χλωρά χορτάρια
Της ποτισμένης δάκρυα ψυχής μου
Τα κύματα πελώρια
Έκρουαν
Στ’ απόκρημνα βράχια της καρδιάς μου
Τα νερένια βέλη τ’ ουρανού
Μάτωναν την πικραμένη θύμησή μου.

Οι μέρες που εδώ περπάτησα μπλάβες
Σαν το θυμωμένο πρόσωπο
Της απλωμένης μπροστά μου θάλασσας.

Δεν είδα ποτέ
Το λαμπερό φεγγοβόλημα των άστρων
Δεν άκουσα ποτέ
Να κελαηδούν μελωδικά τα καναρίνια
Δεν άγγιξα ποτέ
Τη βελουδένια επιφάνεια των ονείρων
Δεν οσμίστηκα ποτέ
Την ανθισμένη μυρωδιά των λουλουδιών
Δεν ένιωσα ποτέ
Την ασημόχρωμη αγκαλιά της σελήνης
Δε μέθυσα ποτέ
Απ’ το γλυκύτατο κρασί της ευτυχίας.

Έτσι μόνος κι έρμος ήμουν πάντα
Στο πέτρινο σκαλοπάτι της οδύνης
Μέχρις ότου
Του φθινοπώρου τα κιτρινισμένα φύλλα
Που στροβιλιζόμενα έπεφταν
Σκέπασαν τα κουρασμένα μου τα μάτια.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης
 
DimitrisPratsos
18-03-2010 @ 01:43
μπραβο Ισιδωρε τελειο σημερα
::up.:: ::up.:: ::up.::
καλημερα απο Μυτιληνη
γαλάζια πεταλούδα
18-03-2010 @ 01:51
Δεν είδα ποτέ
Το λαμπερό φεγγοβόλημα των άστρων
Δεν άκουσα ποτέ
Να κελαηδούν μελωδικά τα καναρίνια
Δεν άγγιξα ποτέ
Τη βελουδένια επιφάνεια των ονείρων
Δεν οσμίστηκα ποτέ
Την ανθισμένη μυρωδιά των λουλουδιών
Δεν ένιωσα ποτέ
Την ασημόχρωμη αγκαλιά της σελήνης
Δε μέθυσα ποτέ
Απ’ το γλυκύτατο κρασί της ευτυχίας.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
εξαιρετικό !
Δέσποινα1971
18-03-2010 @ 14:19
Δεν ένιωσα ποτέ
Την ασημόχρωμη αγκαλιά της σελήνης
απαισιόδοξα....
δυνατό!!!!

::up.:: ::up.:: ::up.::
Άγγελος Αραβαντινός
18-03-2010 @ 14:30
Πάρα πολύ ωραίο Ισίδωρε!
Persefonh
18-03-2010 @ 17:55
Έτσι μόνος κι έρμος ήμουν πάντα
Στο πέτρινο σκαλοπάτι της οδύνης
Μέχρις ότου
Του φθινοπώρου τα κιτρινισμένα φύλλα
Που στροβιλιζόμενα έπεφταν
Σκέπασαν τα κουρασμένα μου τα μάτια.
::smile.:: ::smile.:: ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο