| |
Και ποιος σου ‘πε πως είμαι τα χρώματα,
Στον ουρανό δεν ήμουνα ποτέ ουράνιο τόξο.
Κι αν πίστεψες πως είμαι το βιολετί του ονείρου,
Κι αν πίστεψες πως είμαι ένα όνειρο σε λήθαργο,
Μια θυελλώδης νύχτα που κοιμήθηκε
Και αύριο θα ξυπνήσει,
Μάθε πως δεν ξέρω να ονειρεύομαι,
Πως είμαι απλά μια ξεχασμένη άσπρη κιμωλία.
Ρίξε με στο απύθμενο μπλε της θάλασσας,
Κοίτα με διαλύομαι σαν άσπρη σκόνη.
Κι αν πίστεψες για μια στιγμή πως είμαι αστέρι,
Πως είμαι ένας διάττοντας που έπεσε,
Άγγελος μ’ανθρώπινη μορφή που ξέπεσε,
Μια προσευχή στον έρωτα που κάηκε
Απ’την ίδια, την αδίστακτη φωτιά του,
Κι αν είδες στα υγρά μάτια μου την ζωή,
Την άρχη, το τέλος, την αρχή και το τέλος,
Μάθε πως δεν ξέρω να ζω,
Είμαι απλά μια ξεχασμένη άσπρη κιμωλία.
Σφίξε με στις χούφτες σου σαν να ‘μουν γράμμα.
Ζωγράφισε την ραγισμένη μου καρδιά στον τοίχο,
Κι άσε τους περαστικούς να κοιτάνε το άσπρο μου
Και να δακρύζουν δίχως αφορμή κι αιτία.
Σφίξε με στις χούφτες σου σαν να ‘μουν η αγάπη.
Ρίξε με στο δάκρυ σου,
Και κοίτα με να διαλύομαι σαν άσπρη σκόνη,
Σαν παιδί που λυγίζει αντικρίζοντας τον πόνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
