| |
ρίχνω μες στο κενό θεμέλια στέρεα
για να νικήσω τάχα τη σαθρότητα
με λιγοστή ,στο ημίφως, ορατότητα
την όψη μου ίσως δω και πάλι ακέραια ...
η όραση τη νύχτα τι χρειάζεται ;
αφήνω στην αφή να δει πως άλλαξα
κι αυτή σαν ν’ ακουμπά μιαν άγρια θάλασσα
λέει : "ο καιρός χαράζει δε χαράζεται"
να γίνομαι ως μακραίνω από τη νιότη μου
σοφότερος; μπορεί. μα τόσο ανώφελα
να γύρναα στο ανεπίστρεπτο θα το θελα
στο πριν η νύχτα πάρει το κατόπι μου
σιγά πηγαίνωεγώ μα ο χρόνος βιάζεται
κι όπως αυτός πλουτίζει εγώ πένομαι
στα νέφη να κρυβόμουν να μη φαίνομαι
έτσι κι αλλιώς που υπάρχω, ποιος να νοιάζεται …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
