| |
Είμαστε γράμματα που δεν χωράμε στις ίδιες λέξεις
ίσως γιατί ήμασταν πάντα σε παράλληλες ευθείες
σαν ψυχές που βάζουμε παρωπίδες στο μυωπικό όνειρο
μήπως και γλιτώσουμε τα μάτια από τις ψιχάλες του
Kαι τώρα δεν πέφτω για να κοιμηθώ
κοιμάμαι για να ζήσω
να ζήσω λίγο από σένα
να ήξερες πως στεγνώνει το μέσα μου το φως της ημέρας
ξημέρωμα που με γυρνάει σε μια νεκρική καθημερινότητα
Εκεί που αισθάνομαι ένα σημείο στο χαρτί
Χαμένο , θολό , απαρατήρητο
Είμαστε κάτι ερωτευμένοι άνθρωποι που βρίσκουμε αλλού τον πόθο
Εγώ ονόμασα όλες τις οδούς με το όνομα σου , εσύ γύρναγες πάντα σε άλλους δρόμους
Μια αρρωστημένη ελπίδα πάντα με κατατρώει
σαν το φεγγάρι που διαγράφει ισχνές σκιές
και τρέχεις νομίζοντας πως θα τις αγγίξεις
Ποτέ ξανά δεν θέλω ανέμους να ακολουθώ….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
