| |
Ακρογιαλιές, γαλάζιο, μπλε, σύννεφα
Θυμίζουν τη ζωή μας.
Το σπίτι μας η θάλασσα,
Εμείς οι ποιητές βαφτήκαμε γαλάζιοι
Με τα όνειρά μας να μπαρκάρουν μέσα σε μία καρδιά.
Παντός καιρού τα αισθήματα,
Πότε αστραπές, πότε αγκαλιές να στάζουν οι ουρανοί.
Μα σπίτι μας εμάς είναι η θάλασσα
Και διάφανη κι απόκοσμη η ζωή μας
Που δεν χωράει να κλειστεί στην μοναξιά
Ελεύθερη βαρκούλες ζωγραφίζει…
Γαλάζιοι βα-φτυσμένοι ποιητές,
Τι κάναμε τα όνειρα;
Πού πήγαν οι εικόνες;
Τοπία που πάλευαν με τις λέξεις
Και κόλλαγαν στα χείλη τα πουλιά!
Τι απέγινε ο πολύχρωμος ο κόσμος μας
Που τώρα αιμορραγεί ασπρόμαυρο μελάνι;
Αυτή είναι η ζωή στα άβατα της ποίησης λοιπόν,
Σύννεφα που μαραίνονται σαν πέταλα και πέφτουν;
Γαλάζιοι μου ιπτάμενοι ποιητές,
Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να πέσουμε απ’ τ’ όνειρο
Εμείς φτιάχνουμε κόσμους αισθημάτων
Δεν είμαστε κακέκτυπα μιας άλλης εποχής
Μονάχα οι γενναίοι που λάτρεψαν το όνειρο και το έκαναν πατρίδα..
Το σπίτι μας εμάς είναι η θάλασσα
Και όλοι μας οι φίλοι είναι γλάροι….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
