Δεν συγ-κράτησα την αφή...
δραπέτευσε...
σαν ήχος φλογέρας...
σαν χάδι συγχωνευμένο στο κύμα της θάλασσας...
αποκολλήθηκε σαν σπέρμα στο απο-κορύφωμα μιας ηδονής...
ακολούθησε τα χνάρια σου...
στο μονοπάτι που μας νανούριζε η Ανατολή...
τότε που οι σκέψεις μας υπνωτίστικαν
στον απόηχο των αηδονιών...
στις σύναξης το σκίρτημα...
στις αρένας τον πόθο...
που νικήθηκε η γερασμένη ζωή...
***
Δεν δάμασα την ορμή...
αποκοιμόμουν...
σαρώνοντας στα βλέφαρα ηφαίστεια από όνειρα...
υφαίνοντας μιας γέννεσης την νέα αρχή...
σφιχταγκαλιάζοντας την μορφή σου στα σπλάχνα μου...
σφραγίζοντας στην ψυχή μου μια νέα παρά-στάση...
χαμηλώνοντας τον ουρανό στο στήθος μου...
ξεκληρίζοντας γαλαξίες για να στολίσω τ' ανάγλυφα στήθη σου...
φωτίζοντας τους άτακτους παλμούς σου...
στην εκκίνηση ενός έφηβου χρόνου...
που μου υποσχέθηκε πως δεν θα μας αρνηθεί...
***
Ζω για Σένα σαν έμβρυο...
γαντζώνομαι στον ομφάλιο λώρο σου...
καρτερικά στης ανομβρίας μια στάλα...
χαλαρώνοντας τα διψασμένα χείλη...
για να σε γευτώ...
φλερτάροντας της ψυχής σου το φτερούγισμα...
ν' απογειωθώ μέσα σου...
ξεχνώντας πως ζήσαμε...
αγνοώντας πως αγαπήσαμε...
ετοιμάζοντας τον πλανήτη μας...
σκορπίζοντας χαμόγελα στο άμορφο κενό...
ζώντας ότι μας ακρωτηρίασαν...
σε μιαν ανάσταση...
που θα εκτυπώνει στον ορίζοντα...
τον δικό μας ρυθμό...
σε μια έκσταση χωρίς όρια...
αναρριχώνταςπλέκοντας τα δάχτυλά μας...
στις αιωνιότητας τον πυρήνα...
που γνωρίζουμε μονάχα...
Εσύ κι Εγώ...
Ψυχή μου...
***
Στέλιος Κ.
