| |
Το χειμώνα που πέρα από το μπαλκόνι μου
σπαρταράει στου Μάρτη το δόκανο
σαν παράδοξο θήραμα
με μια λάμα γρασίδι στο στήθος του
η αυγή στραγγαλίζει γελώντας
τ' απομεινάρια του φεγγαριού που ξεθώριασαν
χαράζει κι αιμορραγεί ο ορίζοντας
καθώς ίσκιοι σε ίσκιους ανάμεσα
της ομίχλης το ρούχο ξεθηλυκώνοντας
σκανδαλίζουν τη βλοσυρότητα των μορφών
που πήζουν εγκλωβισμένες στον πάγο
ή αιχμάλωτες της διάθλασης κομματιάζονται
σε μιας στάλας τα θρύψαλα.
Και στην πρώτη νιφάδα χλομιάζοντας
λες και ξάφνου τα τρόμαξε και τα γέρασε
του καιρού το ντελίριο
τα χλωρά μαραζώνουν βλαστάρια
επαναστάτες που τόσκασαν πριονίζοντας
του παγετού τα συντρίμμια μα τουρτουρίζοντας
ξεψύχησαν στις ρωγμές της ασφάλτου.
Των νερόλακκων λάμπει το κρύσταλλο
καθρεφτίζει ξεχτένιστα σύννεφα
άνεμοι μαστιγώνουν τη ράχη του
τον ουρανό μωλωπίζουν γεμάτοι ήχους
στη γη χιμώντας λυσσομανούν
αυλακώνουν άγρια
το πέλαγο και χαρούμενα κροταλίζουν
πάνω στους βράχους τινάζουν βάναυσα
όγκους ατμόσφαιρας
με βογκητά κι αναστεναγμούς στροβιλίζονται
στις σπηλιές που περιπλανιούνται μουγκρίζοντας
σαλτάρουν καβαλικεύοντας τον αντίλαλο
δέρνουν τους κοσμικούς τόπους.
Μα ο ήλιος που αλητεύει ξιπόλητος
τρέμοντας και χτυπώντας τα δόντια του
απ’ της πάχνης το σάβανο λευτερώνεται
στα λιβάδια χιμάει αστράφτοντας
και το φως που αναβλύζει σε πίδακες
πλημμυρίζει με χίλια σκιρτήματα
την απάνθρωπη ομορφιά του τοπίου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
