| |
Οι φεγγαρολουσμένες μας βαρκάδες
λευκό μας στέλναν' άλλοτ' ερωδιό,
στη νύχτα να σκορπά και για τους δυο
μπουκέτ' απ' ανοιξιάτικες λιακάδες.
Μου γέμιζες μ' αγάπη το ποτήρι
και τ' άδειαζα γουλιά με τη γουλιά.
Και, σαν ζητούσ' ακόμα μια σταλιά,
ποτέ σου δε μου χάλασες χατήρι.
Απόψε, σαν προστάξει πάλ' η μοίρα,
θ' ανοίξουν της καρδιάς μας τα πουγγιά,
να κλείσουν μέσα την αστροφεγγιά
και του παλιού μας φεγγαριού τη λίρα.
Δε θα 'χει πιο πολύτιμο ρεγάλο,
παρά ν' ανοίξουν ξάφνου οι ουρανοί
και μαγικά μπροστά μου να φανεί
του γέλιου σου χαρμόσυνο σινιάλο!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
