| |
Περπατώντας στον δρόμο σκεπτόμουνα
δίχως ερώτα πως ζουνε κάποιοι
παραπάτησα κάπου και γέλασα
δεν μπορεί θα έχουν νιώσει αγαπη
Η ματιά μου πλανιόταν στα σύννεφα
ο αέρας φυσούσε γλυκά
το φθινόπωρο όλα αλλάζουνε
στην πλατεία τα φύλα ξερά
Με το βήμα αργό και μονότονο
η ματιά μου γυρίζει αργά
σταματαει σε κάτι που έγραφε
στο παγκάκι σε μια γωνιά
Ένας στοίχος για αγαπη που γράφτηκε
ενα βέλος και μια καρδιά
το μονόγραμμα κάτι μου θύμιζε
η μάτια μου κινείτε αργά
Κάποιος έγραψε ότι των προδώσαν
κάποιος έβριζε κάποιον οικτρά
κάτι ήταν γραμμένο που σβήστηκε
απο κάποιου άλλου την μπογιά
Κάποιος έγραψε μέσα στον πόνο του
αγαπώ γύρνα πίσω ξανά
εναν στοιχο απο κάποιο συγκρότημα
κι απο τα μάτια ένα δάκρυ κιλά
Ένα όνομα κι ένα ψευδώνυμο
ποιος μπορεί να γνωρίζει πολλά
ποιος γνωρίζει τον πόνο που ένιωθε
πόσο ποναγε εκείνη η βραδιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
