| |
| | του παιδιού τ' άδολο βλέμμα |  | | |
T’ άδολο του παιδιού το βλέμμα.
Ποίηση Βασίλη Χ. Ταρνανίδη (Αδολέτε)
Τανύζομαι τη γης να αγκαλιάσω
να την τορνεύσω να την κάνω λεία
γιατί την ’ξωβελίζουν άγαρμποι όγκοι
κι όλο την παρεκκλίνουνε από την ενάρετη ευθεία.
Μα μια μου είναι τόσο δα μικρή
και περισσεύουν οι βραχίονές μου
κι άλλοτε πάλι άβολη, απέραντη και σκοτεινή
και απροσάρμοστη στους άξονές μου.
Ξαμώνω, κατεβάζω τη βαριά
στη γρανιτένι’ αδιαφορία
κι ας ξέρω πως πετιούνται απόσκιρρα,
αντίστασης μανία,
μα τούτο τραυματίζει την ορμή μου
κι ο πόνος ο αήττητος δαγκώνει την ψυχή μου
κι όμως το δάκρυ θρεύει την επιμονή μου.
Αναπετώ, πεντόβολα, στα δάχτυλα τ’ αστέρια
την έπαρση από τα ετερόφωτα να σβήσω
και σ’ ένα αυτόφωτο, λαμπρό,
την όψη της να καθρεφτίσω,
να δω τους ψόγους, τα κουσούρια, τα στραβά της
μπας και την κοντρολάρω
στην ορθόδοξη τροχιά της.
Να δω αν της φταίνε τ’ ασημόρροα ποτάμια
π’ ανοίγουν μαχαιριές καθώς κυλούν
και κουβαλούνε το ξανθό της αίμα
ή μήπως είν’ της δέσης της πλοκάμια
π’ ασφυκτικά ως τη δένουν τάχα την πονούν
κι αυτή κροκοδειλίζει μες στο ψέμα.
Κι αν της πονούνε με την πτώση οι καταρράχτες
όπως αβίαστα ομολογούν τα βογκητά της
νερένιοι επίδεσμοι πληγών, σαν φράχτες
και γίνονται βροντές τα αναφιλητά της
ως ρέουνε κατακλυσμοί τα δάκρυά της.
Να βρω γιατί ετούτη η γη
σταυρώνει ένοχους κι αθώους
κι αν ειν’ δική της θεία ή άδικη ευθύνη
που στις λακκούβες της σκοντάφτουν
άνθρωποι και κτήνη.
Να δω σε ποιους Ολύμπους και κορφές
τις αρετές να ’κοδομήσω
και ποίου πνεύματος φάρους,
«άγκαρα πυρά» να τη φωταγωγήσω.
Με δαχτυλόχτενα να πλέξω τα ποτάμια της
σε ασημόχρωμες ξανθές θυσανωτές πλεξούδες
στολίδια έωλα, ελπίδες φρούδες
ή ως τη λάβα να βυθίσω το νυστέρι
για να την αποκαταστήσω σε περίλαμπρο αστέρι!
Ποια κάστρα, ξομολογητάρια ανθρώπινων λαθών,
μνημεία, βιγλάτορες καιρών κι αιώνων
Ή χρείες, ηρώα,
για τα περιττώματα νάνων «σοφών και ηγεμόνων»
που υψώνονται «περήφανα» προς την κοινή τη θέα
να παραδώσω σ’ άκομψες μασέλες εκσκαφέα
και ποιους τόμους και βιβλιοθήκες,
φυλλορόημα κιτρινισμένων αξιών στ’ άπειρο να σκορπίσω
και ποιες αξίες «εις κεφαλήν γωνίας»
κατάσπλαχνα να της καταβυθίσω!
Και κει στο πέλαγο της αναζήτησης,
με παρακλητικό ικέτεμμα, το Θείο, πολιόρκησα
για να μου δείξει θεμέλιο Ένα!
Και μου είπε: -Οικοδόμησε
επάνω στου παιδιού τ’ άδολο βλέμμα!
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Θέλω να βάψω τη γης με το χρυσό σου ήλιε μου, μα συ μου καις τα σύνεργά μου! | | | |
|
poetryf
17-04-2010 @ 13:35 | Τραγικά υπέροχο.....!!! | | sofianaxos
17-04-2010 @ 14:57 | ::up.:: ::theos.:: ::up.::
ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ | | iraklisv
17-04-2010 @ 15:44 | ΑΑΑ! δεν φτανει μια αναγνωση!
Δεν εχω λογια!
| | Τσακίρη Χαρά
18-04-2010 @ 12:22 | Γραφεις αληθινή ποιηση κ.Βασιλη μου!!!
Δασκαλος στο ειδος σου!
::hug.:: | | μαρίλλη
17-02-2011 @ 14:48 | Ναι δε φτάνει μια ανάγνωση!το διαβάζεις το ξαναδιαβάζεις,θαυμάζεις!Θα απομονώσω....
Να βρω γιατί ετούτη η γη
σταυρώνει ένοχους κι αθώους
κι αν ειν’ δική της θεία ή άδικη ευθύνη
που στις λακκούβες της σκοντάφτουν
άνθρωποι και κτήνη,που νομίζω τα λέει όλα .
Να είσαι πάντα καλά και να μας χαρίζεις τα αριστουργήματά σου! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
