Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ήταν μια χώρα
 
Ηταν μια χώρα με χιλιάδες δέντρα
πολύ μακρυά, στην άκρια του χάρτη.
Στό χείλος του Καιάδα φυτρώναν κέδρα
και ανεμώνες έσπερνε η Αττάρτη.

Ο άνεμος ποτέ δεν την φυσούσε.
Ήταν μια χώρα παραμυθένια.
Η πρωινή δροσιά, συνέχεια την ξεχνούσε
γιατί ήταν μια χώρα ζαχαρένια.

Μια χώρα υπήρχε, με χιλιάδες νέφη
εκεί μακρυά στην άκρια του ονείρου.
Να αιωρήται σαν της κάνει κέφι
στην ξύλινη τραμπάλα του απείρου.

Οι θάλασσες ποτέ δεν την χτυπούσαν.
Τα βράχια ήταν ομαλά και περπατιούνταν
οι θύελες, πάντα την προσπερνούσαν
γιατί ήτανε ψηλά και αιωρούνταν.

Ηταν μια χώρα εκεί, με χίλια δάση
που περιμέναν την σειρά τους να ανθίσουν.
Οι μυγδαλιές δεν ήτανε σε βιάση,
τα στάρια δεν βιαζόταν να καρπίσουν.

Η άγκυρά της πάντα ανεβασμένη
η λαγουδέρα της με δίχως καπετάνιο.
Η χώρα αυτή δεν είχε ειμαρμένη.
Στον ήλιο είχε λιμάνι και καρνάγιο.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 23
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

...στην ψυχή μου έσταξα λεμόνι...
 
μηχανοδηγος
18-04-2010 @ 03:08
Χώρα ονειρική......
Ιχνηλάτης
18-04-2010 @ 03:12
Μάλλον Ουτοπική!
Καλημέρα μηχανοδηγέ!
Ηypocrisy
18-04-2010 @ 03:19
ειναι να μη πατησει ανθρωπος.... το φανταστικο το κανει φοβερα....
nerzack
18-04-2010 @ 03:20
::theos.:: ::up.::
Tikalouba
18-04-2010 @ 03:27
Μια χώρα υπήρχε, με χιλιάδες νέφη
εκεί μακρυά στην άκρια του ονείρου.
Να αιωρήται σαν της κάνει κέφι
στην ξύλινη τραμπάλα του απείρου.

Πολύ καλό όλο ::up.:: ::yes.::
Δέσποινα1971
18-04-2010 @ 03:36
Στον ήλιο είχε λιμάνι και καρνάγιο. .......
έστω και στα όνειρα μας θα υπάρχει
κι εμείς μέσα σ΄αυτή....

ένα όμορφο απόγευμα εύχομαι...



::up.:: ::up.:: ::up.::
**Ηώς**
18-04-2010 @ 04:09
Στον ήλιο είχε λιμάνι και καρνάγιο......................
δικός μας κι εσύ...χαιρετώ τη Μουσθένη με τη φιλοσοφία της.... ::love.:: ::theos.:: ::theos.::
poetryf
18-04-2010 @ 04:14
Κι όμως.... προτιμώ να ζω στην Ελλάδα του σήμερα
και στην Κύπρο του τώρα
παρά σε μια ιδεατή φανταστική χώρα
που δεν θα μου έδινε το δικαίωμα
ανακαλύπτοντας τα λάθη της,
να διορθώσω τα δικά μου....

Όμορφο Δημήτρη....
sofiagera
18-04-2010 @ 04:25
Μια χώρα υπήρχε, με χιλιάδες νέφη
εκεί μακρυά στην άκρια του ονείρου.
Να αιωρήται σαν της κάνει κέφι
στην ξύλινη τραμπάλα του απείρου ::up.:: Πολύ ωραίο όλο!!! ::up.::
ASTROFEGGIA
18-04-2010 @ 05:00
Ονειρική !!! Με την φαντασία ενός μικρού παιδιού !!!!!
Καλησπέρα !
oneiropola
18-04-2010 @ 05:05
::up.:: ::up.:: ::up.::
Μαρία Χ.
18-04-2010 @ 06:36
Αν και θα εκδράμουμε εμείς μάλλον στα μέρη σας με φίλη που παντρεύεται στην Καβάλα την.. Δευτερομαγιά !!! Χα, χα, χα !!! ::up.:: ::laugh.::
Όπως και νά 'χει.. μαγιά να έχετε.. κι όλα θα ζυμωθούν !!! ::love.::
ΚατεριναΘεωνα
18-04-2010 @ 07:22
::up.:: ::theos.:: ::up.::
smaragdenia
19-04-2010 @ 04:38
ομορφο παραμύθι ::yes.:: ::yes.::

Ο άνεμος ποτέ δεν την φυσούσε.
Η χώρα ολη ήτανε παραμυθένια.
Η πρωινή δροσιά, συνέχεια την ξεχνούσε
γιατί η χώρα ήταν ζαχαρένια.

::yes.::
ΚΟΥΦΕΤΟΥΛΑ
19-04-2010 @ 07:10
μια χώρα μαγική.........μα που να τη βρείς....
υπέροχο Δημήτρη!!!!!!!!τα φιλιά μου και την αγάπη μου και στη Ντίνα ::hug.:: ::up.::
Ιχνηλάτης
22-04-2010 @ 12:25
Και όμως!
Την χώρα αυτή, όλοι την έχουμε ζήσει!
Ολοι έχουμε ζήσει και αγαπήσει.
Κι ας μας τρομάζει να ξαναγυρίσουμε.
Και να ξαναγαπήσουμε!
Είναι ο παραδεισένιος εφιάλτης μας!
Ανατολικός
22-04-2010 @ 12:33
αν εξαιρέσεις που δεν έχει θάλασσα (διότι σαν την Χαλκιδική δεν έχει) μακάρι να μέναμε εκεί ...

πολύ μου άρεσε η περιγραφή μα πιο πολύ η απουσία ιστορίας ... απλά , η ομορφιά ... χωρίς να περιπλέκεται με ιστορίες έρωτος μίσους πόνου ή αγάπης , απλά η παραμυθένια ομορφιά ...

άριστα ...

::1255.:: ::1255.::
Ελένη Σ.
23-04-2010 @ 00:09
Είναι τόσο ωραίο αυτό που περιγράφεις Δημήτρη μου! Kλείνεις μες τις λέξεις σου την ομορφιά της στιγμής και κάνεις αυτόν που σε διαβάζει να γίνεται ένα μ’ αυτήν, σαν κάθεται σ’ εκείνη την ξύλινη τραμπάλα του απείρου. Εξάλλου πόσες φορές δεν «κλειστήκαμε» σε μια ουτοπική χώρα, για να «ζήσουμε» στιγμές ονειρικές; Υπέροχο!
sofiagera
17-04-2011 @ 01:59
Οι θάλασσες ποτέ δεν την χτυπούσαν.
Τα βράχια ήταν ομαλά και περπατιούνταν
οι θύελες, πάντα την προσπερνούσαν
γιατί ήτανε ψηλά και αιωρούνταν ::up.:: ::up.:: ::up.::

αιωρούνταν....μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας......

Υ π έ ρ ο χ ο!!!!
gen stratos
17-04-2011 @ 09:38
ΥΠΕΡΟΧΟ...ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ,
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.!!!!
ΤΕΛΕΙΟ..!!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
apelsini
17-04-2011 @ 10:49
::up.:: ::up.:: ::up.::
i_Leuki_i_Flou
17-04-2011 @ 15:05
Μια χώρα μακρινή, ουτοπική, στην οποία όλοι μας βρεθήκαμε κάποια στιγμή, μέσα απ` την αυτοκρατορία των ονείρων. Θέλω να συγχαρώ τον δημιουργό!!! Εξαιρετική δουλειά!!!! Μπράβο!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.::
jota gerogiorgi
13-06-2013 @ 09:56
::up.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο