| |
Πίστεψα σε πλάτες ανήλιαγων ανθρώπων
σε ένα κόσμο που η αλήθεια υπήρχε μόνο στιγμές
και αγάπη δεν είχα να συγχωρώ
και τώρα μέσα στο χάος
καλπάζοντας με την ανισορροπία μου
δρόμο ψάχνω
τα πόδια όσο βαθαίνουν στην γη
γεμίζουν με λάσπες
και ο νους όσο ταξιδεύει στο σύμπαν, πλανιέται
ένας άνθρωπος είμαι που υπάρχω να διαλέξω με δική μου ευθύνη
τις δόσεις , μήπως και αναπνεύσω υπεύθυνα
εγώ...που δεν σφράγισα τίποτα πουθενά και ποτέ μου
Θεέ μου τι κομπλεξική προσδοκία
απ το να βλέπω σε τοίχους διαλόγους φαντάσματα
πρώτα ας πω ένα ευχαριστώ κυλιόμενη στο χορτάρι
και ύστερα να κοιτάξω ψηλά με αθώο μυαλό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
