| |
τόσο ένα πέλαγος πλατύ κι εγώ εδώ μένω
χταπόδι σε κλειστή κι ανήλιαγη θαλάμη
πέτρα η ψυχή μου το κορμί λεπτό καλάμι
τι άλλο πια απ’ το μέλλον μου να περιμένω
κι όμως η νύχτα άγρια μαζί και οικεία
με ελευθερώνει απ’ τις συμβάσεις και τα πρέπει
να πάω ταξίδι προς τα πίσω μου επιτρέπει
ν’ αγγίξω έστω εφήμερα την ευτυχία
και να ! μπροστά μου λάμπει ολόγιομη η σελήνη
ντυμένα τα’ άστρα με το φως το ανέσπερό τους
πουλιά οι σκέψεις μου που ανοίγουν το φτερό τους
προς την ουτοπική τη χώρα της γαλήνης
βλέπω κι εσένα πλάι μου σ’ ένα μπαλκόνι
να έχεις το χέρι μου κλεισμένο στο δικό σου
μυστήρια λάμψη να σκορπά το πρόσωπό σου
και να ναι η σάρκα σου λευκότερη απ’ το χιόνι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
