| |
Δύει ο ήλιος γκρίζο το φώς
Ξεπέφτει τ’όνειρο στο φοβερό του παφλασμό
Κυνηγημένος ξετυλίγεται ο καημός
Ψηφιδωτό κουβαλημένο στ’αριστερό πλευρό
Κοιτάζω εκείνη ,δεν χρειάζεται καιρός
Την αγάπη μακρυά απ’τον κάθε μορφασμό
Στο ζευγάρωμα του πόθου μένω καθαρός
Ανέγγιχτος στο χρέος να βρώ το ριζικό
Είναι πολλές οι πληγές δεν τ’αγριεύω
Το κρατώ στη ζωή μου κι εκείνη γυρεύω
Είμαι ταγμένος ,ο δρόμος δεν έχει αλλαγή
Λίγο ακόμα στο τέλος αυτής της μέρας
Πρίν φυσήξει του θανάτου ο αγέρας
Στα χέρια της θα ζωντανέψει πάλι η ψυχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
