| |
να βγω!
στη νυχτα απο τη νυχτα
μη μ'βρει ουτε η μερα
ποση ακομη ακινησια γιατι.
εξω ολα τρεχουν
σφαζονται η αγωνια με την απαθεια
τρεχουν ολα τρεχουν
μιζερο το φως στα ματια τους
ειμαστε και μεις γι'αυτους
oι προδοτες
και δεν εχω τιποτα να θυμαμαι
ετσι θα φυγουμε κι εμεις
ποτε μας δεν αγκαλιαστηκαμε
κυνηγημενοι απο το δικιο
να προφτασουμε το αδικο
μη μας αρπαξει η ενοχη και μας κρεμασει
ποτε δε σταματησαμενα καταλαβουμε..
πως ζωη ενας δρομος ειναι. ενας
δεν ηταν ποτε, μονο αυτος εκει εξω
μονος αυτος εκει μεσα
το αιμα μας αδυναμο.. μισο, κομμενο στα δυο
δε λεει να περασει πιο περα
δικαιολογημενοι ολοι εμεις αδικαιολογητοι
και οι οριζοντες οθονες.
γκριζες φιγουρες μας κατατρωνε...
σαν παλια που φτανε το προγραμμα στο τελος
και πεφταν πυκνα ατελειωτα τα χιονια
ετσι παγωνουν τα βλεμματα ακομα.
το προγραμμα αλλαξε.
τωρα δεν κλεινει ποτε. δεν προκειται.
γινηκαν αορατα.. τα ματωμενα χιονια
ξεχειλα απο οθονες αγνωριστα
τοσο, οσο να τρεφουν το τρομο
το πανικο της “επιβιωσης”.
Λοιπον!
απο ποιον κρυβομαστε!
ζουμε να ονειρευομαστε..
πως αγκαλιαζομαστε!
σαπιζει ασυγκρατητη η γη απο μας
διχως εμας γυριζει μας σαπιζει
σε λιγο ενα ακομη μπαμ! θ'ανακοινωθει
δεν θα ακουστει θα ανακοινωθει..
θα παγωσει ο κοσμος ευκολα
μι'ακομη θ' ακουσει θα δει εκ των υστερων.
μι'ακομη θα σκορπιστει, ποντικος να τακτοποιηθει
και δε θα'χω τιποτα να θυμηθω
ποτε μας δεν αγκαλιαστηκαμε.
αυτο μοναχα... τι αλλο
.. ειδα την πιο βαθια αγωνια να με ξεσκιζει
μες στο ειναι μου μανιαζε ακατασχετη να βγει.....
ανταρα στα σωθικα μου δεν τη βασταγε τιποτα..
τωρα τωρα μια γωνια...λευτεριας!
παραφρων βρηκα ενα μερος μισοκατεδαφισμενο
ζοφερο ενα στρωμα παλιο ποιος μπορει να ξερει!
τι κουβαλαγε φυλαγε μεσα του....
εκατσα και ξερασα τα πανδεινα πανω του
οχι ομως απο μπρος απο πισω!
εβγαζα και τι δεν εβγαζα.. στην αρχη ισχνα μαυρα καφεδια
κι υστερα ενα ατελειωτο συμπαγες λευκο
μεσα σε μεβρανη με κοκκινα υγρα πολλα πολλα κοκκινα υγρα..
καποτε τελειωσα αδειασα αποστεγνωμενη
ετσι με βρηκε μια υπαρξη γλυκια γνωριμη απο τη πολη..
απο κεινες που σε νοιαζονται με το λογο το τρυφερο στο στομα
κεινο τον αοσμο τον αφυσικα πειθηνιο......
το στρωμα κουρνιαζε θα λεγες αψυχο
με ανθρωπο τωρα εμοιαζε με κυκλο αγεννητο..
με σαρκα εμοιαζε... ζωου γδαρμενου.... αδικως....
δεν τρωγεται.... μαυρη βροχη προφταινουν τα σκουληκια....
ανθρωποι ξενοι δικοι, του βγαζουν τη ψυχη....
να το μαζεψουμε να το πεταξουμε ειπε, μυριζει....
και πηρε την σιωπη μου για ναι
χαμογελαγε, τα ματια της μουλεγαν ηρεμησε, ηρεμησε...
ολα θα πανε καλα,ηρεμησε........
ξυπνησα!...ειδα στο κινητο τη μανα.. ειχε περασει και χτυπαγε...
πηρα... χρονια πολλα αγαπη μου.... λιγα μανα λιγα και καλα...
μου λειπεις σ αγαπω απο την αλλη μερια... σπασμενη....
κ μετα ο χειμαρος...εκλεισα οπως οπως
ξεφρενος λυγμος...και ιδρωτας παγερος
κεινος ο αερας ο σαν ορνιο που σε πετανε
οταν σου κοβουν τον ομφαλιο λωρο της ζωης.....
για να ζησεις!....ειναι παντα εδω.
το τωρα των ανθρωπων τοσο βαθια αλλοτριωμενο...
ανισχυρο και αχρηστο
σαν και το δικο μας... το ξυπνιο.....
Ανωφελο να μενουμε αλλο ετσι...
το πενθος δε πηγαινει σε κανενα.
ο χρονος απο μονος δεν υπηρξε ποτε.
ποτε μας δεν αγκαλιαστηκαμε.
μη λες τιποτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
