| |
Τους δρομους τυλιξε περιεργη ομιχλη
ομως κανεις ακομη δεν την εχει δει
και στα ασπρα πεπλα της χορευω οσπου να πεσω
εκει που δεν υπαρχει τιποτα να δεις
Καμμενα δεντρα και οι γυναικες με τα μαυρα
σαν μια επιφαση λανθανουσας ζωης
κι υστερα προσωπα με μασκα τους τη θλιψη
σκιζουν τη σαρκα μιας μαυρης ηδονης
Κιτρινα πλαισια σε εγχρωμη οθονη
και των εφημερων θανατων η σκιες
την υπαρξη σου αεναα αρνουνται
και το τομαρι σου δεν σωζουν δυο γραμμες
Τους δρομους τυλιξε περιεργη ομιχλη
σαν αλλη θαλασσα γυρευει να διαβεις
απο το μετρο το σωστο και την αληθεια
εκει που δεν σε ξερει πια κανεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
