| |
| | Κομμάτια ζωής και σκέψης |  | | | Διάφορες σκέψεις, εμπειρίες, συναισθήματα και προβληματισμοί
σε ένα συνονθύλευμα που δεν τολμώ να ονομάσω ποίημα και το αφήνω στη δική σας κρίση...
| | |
Πήρα...
Ενα ποίημα απο ένα φίλο σήμερα
Δυό φιλοφρονήσεις απ'το παλιό αίσθημα
Κι ένα μάθημα ζωής , σαν έβλεπα
τον μικρό μου ξάδελφο να παίζει,
γιατί ξανάγινα παιδί μαζί του.
Λες και...
Κανείς δε ξέρει τι σκέφτεσαι τις νύκτες ,
σαν σκοτεινιάζει, όταν ξεριζώνεις τα μαλλιά σου,
μισώντας τον αδάμαστο εαυτό σου,
διαπράττοντας το ίδιο λάθος χίλιες φορές.
Γιαυτό...
Μ'ένα βουνό για βατήρα, θα βουτήξω στη συννεφούπολη
Ψηλά θα περπατάω, μη με κυνηγάνε
οι σειρήνες , η βουή , το νέφος και η αποξένωση
Εκεί θα αναρωτιέμαι ποιός αέρας φυσάει στο πανί της ψυχής μου.
Έλα που...
Ούτε κι αυτή η απόδραση ήταν όπως περίμενα
Ξέμεινα, παρέα με γέρικα δέντρα, με επιθανάτιους ρόγχους
τα τελευταία πράσινα τους φύλλα.
Λες να πνέω κι εγώ τα λοίσθια ;
Πάντως αναπνέω ακόμα.Κάτι είναι κι αυτό.
Όμως...
Μελετούμε για να εντοπίζουμε ασυμβατότητες,
ερμηνεύουμε, συμπεραίνουμε.
Τις αοριστίες της δικής μας ζωής πως τις βρίσκουμε ;
Ποιός μας δίδαξε ; Κανείς.
Γιαυτό και παραδέρνουμε σε λιμάνια ατέρμονης θλίψης.
Μετράει...
Το μεθύσι εκείνο μετά τις εξετάσεις,
γιατί είναι ωραίο το συναίσθημα,
η ζαλάδα του ποτού, η έναστρη βραδιά
Είναι ωραίοι οι καιροί που ζούμε.
Αποχαιρετώ...
Τον φίλο μου στο σταθμό. Κάποιοι δεν έχουν εισητήρια
και λογομαχούν με τον εισπράκτορα.
Αλλάζω σταθμούς και παίρνω ένα λεωφορείο μόνο για μένα.
Ο αέρας μου ανεμίζει τα μαλλιά καθώς απολαμβάνω το σκηνικό
μιάς ηλιόλουστης μαγιάτικης μέρας.
Όνειρο...
Ένα παιδάκι τρέχει με το ποδήλατο να προλάβει
ένα αεροπλάνο, να προσπεράσει ένα τρένο.
Δεν τα καταφέρνει και βουρκώνει.
Ιδρωμένο και σκονισμένο αποφασίζει
πως αύριο θα τα καταφέρει.
Ένας στρατιώτης στη σκοπιά
βλέπει το χρόνο να τον προσπερνά,
ανίκανος να τρέξει, να κάνει κάτι.
Ένας φοιτητής περιμένει την πτήση για σπίτι.
Απορεί με τον αεικίνητο οργανισμό του αεροδρομίου.
Έχει ξεπεράσει όμως το χρόνο
Περιμένει απλά το άγχος ,τις ευθύνες και τις χαρές
και τον θάνατο σαν επιστέγασμα.
Ξύπνημα...
Δεν σκέφτομαι τίποτα, δαγκώνω τα χείλη μου,
παρακολουθώντας τη βροχή να στολίζει
το ανοιξιάτικο τοπίο, που σιγά σιγά δίνει τη θέση του
στη θλίψη.
Αμνησία...
-Ξεχάστηκα. Τι μέρα είναι ;
-Καλοκαίρι μάλλον.
-Ωραία , οι λέκτορες ξεκουράζονται. Ας κολυμπήσουμε.
Δραπέτης
18.6.2005
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
KaMDeN
18-06-2005 | αν τοδιαβάσεις από την τελευταία στροφή προς την πρώτη μου φαίνεται πολύ πιο ωραίο ;) | | fevroni
19-06-2005 | Οι σκέψεις είναι διάφανες...καμιά φοράσκληρές, καλησπέρα. | | Γιώργος_Κ
20-06-2005 | ...τουλάχιστον εσύ φίλε διασκέδασες τη ζωή σου...σκέψου πόσοι δεν χάρηκαν όσα αναφέρεις τόσο όμορφα...κι εγώ κάπου εκεί μένω, στο πουθενά!! | | Γιώργος_Κ
20-06-2005 | ...κι όχι απλά είναι ποίημα, είναι κάτι παραπάνω απο ποίηση...εικόνες του κόσμου θα έλεγα, σε μερικές γραμμές...αυτό είναι ποίηση!! | | Εκάτη
21-06-2005 | κατά ένα περίεργο τρόπο το βρήκα πολύ οικείο....μου άρεσε! Το διαβάζω ξανά και ξανά....ναι μου άρεσε! | | Drapetis
21-06-2005 | euxaristw paidia gia ta logia sas ta kala kai tis symvoules...elpizw na pernate oloi omorfa to kalokairi sas | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
