| |
Μα εγώ σου έγραψα ξανά κι εσύ δεν ήσουνα εκεί
να το ακούσεις, να το νιώσεις να συσπάται στη σιωπή.
Έσκισα τότε το χαρτί κι έκλαψα μόνη στη βροχή
μα πήρα όρκο πως μια μέρα το τραγούδι θ' ακουστεί.
Γύρισα ολόκληρη τη γη και βρήκα κήπο μυστικό
και έγραψα όλους μου τους στίχους μ' ένα αόρατο στιλό.
Κάθε λουλούδι έγινε λέξη, βρήκε νόημα κρυφό
κι εγώ ξεδίψασα μ' αέρα από μια τρύπα στο μυαλό.
Γύρισα τότε πάλι εδώ να σου απαγγείλω όσα είχα μάθει
μα εσύ έφυγες και πάλι, όπως το είχα ξαναπάθει.
Με στριμώξανε τα λάθη κι είπα δεν ξαναγυρνώ.
Πάω να φύγω, να πεθάνω, πάω στο κήπο να χαθώ.
Μήνες ολόκληρους κοιτούσα μόνο γη και ουρανό.
Ξέχασα κάθε μου τραγούδι, κάθε στίχο και σκοπό.
Μα μες το απόλυτο κένο μου 'ρθε μια ανάμνηση στο νου.
Θλιμένος όρκος, ξεχασμένος στα σεντούκια του καιρού.
Είχα ορκίσει τον εαυτό μου πως μια μέρα θα στο πω
κι έτσι ξεκίνησα και πάλι το ταξίδι να σε βρω.
Κόντρα σε κάθε ενδεχόμενο τρελό ή λογικό
έγραφα στίχους με το αίμα μου κι έσβηνα με νερό.
Αφού τους σκόρπισε ο αέρας και τους έπλυνε η βροχή
έκατσα μόνος και περίμενα πως κάποιος θα τους δει.
Κι ήταν η πιο όμορφη στιγμή όταν σε είδα από μακριά
να πλησιάζεις με τους στίχους μου σφιχτά στην αγκαλιά.
Μου είπες ήρθα τελικά, συγγνώμη αν άργησα πολύ.
Μα το τραγούδι σου το άκουσα όπως είχες ορκιστεί.
Και το τετράδιο αν σου σκιστεί ή αν το κάψει η φωτία
και κάθε λέξη να σβηστεί, τις έχω γράψει στη καρδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
