| |
| | μονόλογος |  | | | επανάληψη | | |
Κουράστηκα. Μου φαίνεται σαν να είμαι αιώνες
σε τούτο το δωμάτιο , σε τούτο το κελί κάτω απ’ τη γη
Που έχει μονάχα κάτι μικρούς φεγγίτες
Απ’ όπου δρέπουν λίγο φως τα μάτια μου
Και πίνει λίγο αέρα η ψυχή μου
Αποσταμένος σαν τ’ αρχαία θαμμένα αγάλματα
Από ορείχαλκο ή μάρμαρο ή πηλό
που αιώνες απλά απαντέχουν την ταφή τους
κι απλά ευελπιστούν
πως θα ‘ρθει η μέρα που πάνωθέ τους θα ακουστεί
σκαπάνης ήχος …
Μετανοιωμένος, που δεν παραδόθηκα ποτέ ως τώρα
στην τρέλα της στιγμής ή στην παρόρμηση, πορεύομαι .
λες και γεννήθηκα απευθείας γέρος:
τσιγκουνευόμουν πάντα τις στιγμές
και υπολόγιζα τα πάντα πάντοτε
με ακρίβεια λεπτού, δευτερολέπτου,
Αγνοώντας ή ίσως και αδιαφορώντας
αν έξω από το παράθυρο
Περνούσε ανεπιστρεπτί η Άνοιξη
Ίσως γι αυτό, πολλές φορές κι ιδίως τη νύχτα
Που έχω τις εμπειρίες μου βαλμένες για ύπνο,
Τολμώ και ξεπερνώ τα ανθρώπινα
Έτσι που να μπορώ να λυτρώνομαι από μένα τον ίδιο
Και να πετώ σαν Ίκαρος απάνω από τη θάλασσα
Ελεύθερος κι αθώος
Ελεύθερος ακριβώς επειδή είμαι αθώος…
Κι έρχονται τότε, εικόνες άλλων εποχών
να πλήξουν την όρασή μου
Σαν να μην πέρασε καιρός καθόλου από τότε
Που πόζαρα σε εκείνες της φωτογραφίες
-που τώρα διακοσμούν τα κομοδίνα
Και τα τραπεζάκια-
Με ασφάλεια κρυμμένος σε μιαν αγκαλιά
Εκοίταα τ’ άστρα και αναρωτιόμουν με το παιδικό μου το μυαλό
Πόσα φώτα χρειάζεται να ανάψει ο θεός
Για να φανεί η απεραντοσύνη του ουρανού του;
Πόσα φεγγάρια πρέπει να καθρεφτιστούν στη θάλασσα
Για φανεί το βάθος των βυθών της;
Πόσα ουράνια τόξα πρέπει να χτιστούν στο στερέωμα
Για να περάσουν κάτω απ’ τις αψίδες τους θριαμβευτές
Οι πόθοι μου;
Ξέρεις, πέρασαν χρόνια για να συνηθίσω
στο πως περνούν τα χρόνια
Πέρασαν μέρες του χαλκού πολλές
Για να μπορώ να γράψω αυτές τις λέξεις
Και νύχτες πολλές ξενύχτησα
πλάι στα εμπύρετα μέτωπα των επιθυμιών μου
κρατώντας στο μέτωπό τους
κομπρέσες υγρής ματαίωσης
Για να μπορέσω να εξοικειωθώ έπειτα
με τον θάνατό τους
Πορεύομαι προς την οδό της επώδυνης σοφίας
Εκείνης που σε κάνει όταν γίνεις κάτοχός της
Να βάζεις σε σειρά προτεραιότητας τις σκέψεις σου
Τα συναισθήματά σου, τις ανάγκες σου
Και να τακτοποιείς μέσα σε ερμάρια και ντουλάπια
τις μνήμες σου
με πάντα τον φόβο πως φυλώντας τες
θα καταφέρεις να χεις μόνο τις μισές
πορεύομαι σε τούτη την πορεία μοναχικά
Αν και γνωρίζω πως πολλοί αισθάνονται ακριβώς όπως εγώ
Κι άλλοι πολλοί ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα:
Έναν ορίζοντα χωρίς ίχνος ομίχλης
Μια θάλασσα άπλετα ανοιχτή σ’ όποιον επιθυμεί
Έναν ουρανό ντυμένο τα πιο όμορφά άστρα
Ένα βυθό στρωμένο με τα πιο πολύχρωμα κοχύλια…
Βλέπεις έχω ακόμη τη δύναμη να φτιάχνω εικόνες με τις λέξεις
Αυτό είναι που πιστοποιεί την ύπαρξή μου ακόμη
Αλλά , ξέρεις, νιώθω να αναγεννιέμαι με το παιχνίδι αυτό των λέξεων
Σαν να μη μου ‘ μεινε πια η δύναμη για πράξεις
Σαν να μη μου ‘μεινε πια η ανάγκη για πράξεις
Σαν να στερήθηκα δια παντός την αρτιμέλεια της ψυχής μου
Ή την ικανότητά της να ονειρεύεται
Ξέρεις άλλοτε έκανα ρωμαλέα όνειρα
Όνειρα ποτισμένα από την υπεροψία του φεγγαριού
Από το φέγγος των άστρων
Μα όλα τους, πλην ελαχίστων ήταν άπιαστα
μονάχα επειδή δεν είχα το απαιτούμενο θράσος ζωής
να τα διεκδικήσω,
ή να στερεώσω επί πτωμάτων τα θεμέλια τους
Μα ευτυχώς … γιατί τουλάχιστον βαθιά μέσα μου
δεν έχω την παραμικρή ενοχή
Ότι αδίκησα ή ότι πλήγωσα ηθελημένα άνθρωπο…
Σε ώρες ακμής του πνεύματος και ανάτασης της ψυχής μου
Πάντα συλλάβιζα το αλφαβητάρι των άστρων
Κι έφτιαχνα λέξεις από φως και ουράνια χρώματα
Και μεθυσμένος από έπαρση καμιά φορά
Νόμιζα πως εγώ καθορίζω την εναλλαγή των εποχών μέσα μου
Πως κυβερνώ τις παλίρροιες και τις άμπωτες
Πως κρατώ στα χέρια μου τα ηνία του ήλιου
Κι είναι στο χέρι μου να σώσω ή να αφανίσω το μέλλον…
Μα σε ώρες παρακμής, κι απόγνωσης
Έκρυβα πάντα το πρόσωπό μέσα στις παλάμες μου
Ενστικτωδώς, κάνοντας την κίνηση άμυνας
Που συνηθίζεται από εκείνους που νιώθουν
Ένα μαχαίρι ορθωμένο πάνω τους
Σε μια παλάμη μίσους…
μιλώ εγωιστικά, το ξέρω, και συγχώρα με
Όμως πρέπει κι εγώ να τα μιλήσω όσα με πνίγουν
Να κοινωνήσω με τους οπαδούς των λέξεων
Όλα τα στάσιμα που με βαραίνουν
Όλα τα’ ακίνητα .
Τόση ώρα σου μιλώ στον ενικό, συγνώμη
Αν έχεις διαβάσει όμως τις λέξεις μου
Σε νιώθω αδερφό
Αφού έχω μοιραστεί μαζί σου
Άκρατους φόβους κι επιθυμίες αόριστες
Που μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις
Εσύ, που κάτω απ’ την επιφάνεια των λέξεων μπορείς
Να δεις ως τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μου
Γιατί εγώ την ποίηση την θεωρώ
πέτρα μες στο παπούτσι οδοιπόρου
που πρέπει να την βγάλει αναγκαστικά
Αν το επιθυμεί να προχωρήσει….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | http://luogointerno.blogspot.com/ | | | |
|
margokap
03-05-2010 @ 22:29 | στερνη μου γνωση να σε ειχα πρωτα..... καλλιο αργα παρα ποτε
καλημερα χρηστο! | | Ναταλία...
04-05-2010 @ 01:39 | Ξέρεις άλλοτε έκανα ρωμαλέα όνειρα
Όνειρα ποτισμένα από την υπεροψία του φεγγαριού
Από το φέγγος των άστρων
Μα όλα τους, πλην ελαχίστων ήταν άπιαστα
μονάχα επειδή δεν είχα το απαιτούμενο θράσος ζωής
να τα διεκδικήσω,
ή να στερεώσω επί πτωμάτων τα θεμέλια τους
Μα ευτυχώς … γιατί τουλάχιστον βαθιά μέσα μου
δεν έχω την παραμικρή ενοχή
Τόση ώρα σου μιλώ στον ενικό, συγνώμη
Αν έχεις διαβάσει όμως τις λέξεις μου
Σε νιώθω αδερφό
Αφού έχω μοιραστεί μαζί σου
Άκρατους φόβους κι επιθυμίες αόριστες
Που μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις
Εσύ, που κάτω απ’ την επιφάνεια των λέξεων μπορείς
Να δεις ως τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής μου
Γιατί εγώ την ποίηση την θεωρώ
πέτρα μες στο παπούτσι οδοιπόρου
που πρέπει να την βγάλει αναγκαστικά
Αν το επιθυμεί να προχωρήσει….
Υπέροχο Χρήστο ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
