| |
Δεν απο-σύρεται η νύχτα...
σαν μαγνήτης στα μάτια...
περνά το ξημέρωμα αόρατο...
σκαρφαλώνω στο συρματόπλεγμα...
που θεριεύει στον χρόνο...
κι οι παλάμες ματωμένες..
τα δάχτυλα εξαντλημένα κρέμονται...
ο μάγος γιατρός παραιτήθηκε...
φεύγοντας μου ψιθύρισε...
νιώθω χωρίς γνώσεις...
η "ασθένεια" πρωτόγνωρη...
πάρε ελπίδα απ' τον Θεό...
μονάχα Αυτός θα σε λυτρώσει...
***
Ακολουθεί απειλητικά η νύχτα...
η ψυχή παροπλισμένη στο βουρκωμένο λιμάνι...
κι ούτε ένα καράβι να κρυφτεί...
να ταξιδέψει σ' ένα αμπάρι...
τουλάχιστον σαν λαθρεπιβάτης...
εκεί στον ξεχασμένο μόλο...
φθείρεται από τ' ατσάλινο αλάτι...
σφίγγει σκληρά τις χειροπέδες η μάγισσα...
θέλει ν' αγκαλιάσει ασφυκτικά...
την θλίψη...
κι ένα στεγνό δάκρυ...
γιατί ποτέ δεν ένοιωσε το χαμόγελο...
ποτέ δεν γεύτηκε ένα στίγμα αγάπης...
στον ιστό...
της απέραντης φυλακής...
που ζει απ' την γέννεση...
ως που να πάψει να ανασάνει...
κι εγώ...
ανα-ζητώ ένα περίστροφο...
να δραπετεύσω στα σπλάχνα της αυγής...
που η μνήμη έχει ξεχάσει...
***
Στέλιος Κ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
