| |
το βλέμμα μου στην έρημο βουλιάζει
και πώς να προχωρήσω δίχως έννοια
κερκόπορτα του νου μου σιδερένια
ποια προδοσία σε παραβιάζει;
το σώμα μου μονάχο εδώ κρυώνει
τη μοναξιά μου με αιώνες μέτρα
πως έγινε η καρδιά μου μαύρη πέτρα
της λάβας, που τη θάλασσα ανταμώνει;
καράβι δέσμιο ατσαλένιου μόλου
δεν μ’ έσκιαξαν τα πέλαγα ποτέ μου
τις τρικυμίες τους έκανα δικές μου…
το τίποτα με σκιάζει, το καθόλου
με σώζει μόνο που μ’ αφήνει πίσω
και πάντα προπορεύεται η ψυχή μου
του υπολογισμού , της λογικής μου
του : «τόσα θέλω για να σ’ αγαπήσω»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
