| |
[I][B][align=center]
Έρχεται που λες ένα μικρό αεράκι και μαστιγώνει τα όνειρα που κάναμε
πονάει τόσο που φυσά όλο και περισσότερο και γίνεται αγέρας με ορμή και σθένος
σαδιστικά χτυπάει με δύναμη τις τύχες μας και βγάζει πόρισμα, το “τέλος”
αποκλειστικά υπεύθυνοι κι οι δύο, μα ο καθένας για τη δική του αρρώστια
και ξεκινάμε πάλι που λες σαν αεράκι κι εμείς απ’ την αρχή να φυσάμε
γιατί τα όρια εμείς τα ορίζουμε και τα όνειρα εμείς τα διαλύουμε
εγώ σιωπή. εσύ σιωπή. πεθαίνει τώρα το μαζί
εξοικειώνομαι με τη μοναχική παρέα μου, καν’ το κι εσύ
τώρα να ξέρεις, θα’ ναι ατέλειωτες οι ώρες και το δεκάλεπτο, απόσταση
σαν τρία τσιγάρα δρόμος μακριά!
αργά κυλάει ο χρόνος, πονάει ο αγέρας
και μια μικρή πετρούλα στην ακροθαλασσιά γράφει το “τέλος”
φυλαγμένοι όρκοι κι υποσχέσεις αμέτρητες σε μια καρδούλα ραγισμένη
ερωτικά σκιρτήματα του παρελθόντος με όλα τους τα ψέματα
άνθη, αγκαλιές, φιλιά, ενθύμια απόψε στα σκουπίδια πεταγμένα
χωρίς εσένα!
που βρίσκεται και τραμπαλίζεται η αγάπη τώρα;
κλάμα βουβό, τα δάκρυα εσωστρεφή να μην τ’ ακούει κανείς, από ντροπή
χωρίσαμε, τελειώσαμε. μη μαθευτεί!
τώρα που πήραν όλα μια πορεία, μια γραμμή κι αυτό ειν’ ακόμα τώρα στην αρχή
μας περιμένει στη γωνιά η κατηφόρα. προχώρα, μόνη σου!
αλλού εγώ, αλλού εσύ, δε θα γεράσουμε μαζί γιατί δε μάθαμε να συγχωρούμε
ψεύτικα λόγια απ’ το ξεκίνημα της ιστορίας μας
πρέπει να πάρουμε ένα δρόμο τώρα. Καλή βόλτα!
γιώργος_κ[/align][/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
