| |
Το παραδεχομαι, δεν ήμουνα ενταξει
μονάχη μες το όνειρο να χανομαι σαν στάχτη
Και πισω μου παλιός καημός, εμπρός μονάχα βλέπει
Δεν γυρναω πίσω πια, η ζωή με περιμένει.
Και παρόλο που ειχα τοσο πολύ αργήσει
Ανεμοδιαλόγιος* ήσουνα και ετσι μ'είχα χαραμήσει
Και μονολόγους έκανα για σενα φύλακά μου
Που φυλακισες και στοιχειωσες εμε' και τα ονειρά μου
Όσα πολλά κι αν έχασα στον δρομο της αγάπης
Αυτής, που με στηγματισε στη μαχη αυτης της πάλης
Το ξερω με κατεστρεψε αυτος ο οδηγός του,
Αυτου του ταξιδιού οπου έγινα ο γκρεμός του.
Τ' ανεφέλετο** μου όνειρο αλησμόνητα έκαψα πιά
και στην ψυχή μου όμηρο, θέση άλλη καμιά
Βγοδώνω*** και μ'ελπίδα γι' 'αλλη πλώρη προχωράω
Πεισμώνω σε μια ευθεία που δεν ξέρω που πατάω...
[I]*σκάρτος, **ανίκανο, ***βιάζομαι[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
