| |
έτσι σε παρασταίνω μέσα στη σκέψη και στο λόγο μου
σαν ποταμό με διαυγή νερά που δεν κοπάζουν
μα όλο κυλούν για να ενωθούν με τις παλίρροιες
και την αφρόσκονη απ’ τα κύματα
που αιώνια αντιμάχονται τους βράχους.
έτσι σε ανασταίνω μέσα μου
σαν μιαν ασίγαστη ροή που δε σκουριάζει
κι εγώ σαν φύλλο του φθινόπωρου σου αφήνομαι
έχοντας την ψευδαίσθηση πως είμαι πλεούμενο τρικάταρτο
προορισμένο να οργώνει τους ωκεανούς
με δίχως φόβο πως μπορεί κάπου, σε κάποια ξέρα
να μου χει στήσει ενέδρα η σήψη.
κι έτσι σε νιώθω να ρχεσαι στη σκέψη μου
σαν μυστικό κλειδί που ξεκλειδώνει τις κλειδωνιές του ορίζοντα
και βλέπω πίσω από κει που νόμιζα
πως ήτανε η άκρια τα’ ουρανού
άλλο ουρανό, με άλλους ήλιους κι άλλα φεγγάρια ολόγιομα
και άλλες πλειάδες αστεριών κι άλλες νεφών στοιβάδες…
κι έτσι σε οραματίζομαι
όταν τα μάτια μου σφαλίζω από ανάγκη
τόσο ολοζώντανη, τόσο απτή,
σαν να μην ήσουν μνήμη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
