| |
genikos
14-05-2010 @ 04:11 | πολύ μου άρεσε!! στη μαύρη τρύπα του πόνου, ο χρόνος σταματά και θυμάται... μα μην ξεχνάς πως και ο πόνος είναι αμετανόητα σκληρός, καθώς δε σε αφήνει να επιστρέψεις στην -ορατή, για μας τουλάχιστον- πραγματικότητα...
το βέλος του χρόνου που περιγράφεις, κοιτάει μόνο μπροστά στο ορατό για εμάς σύμπαν - που αποτελεί μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα του... όλου-, στο υπόλοιπο δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται...
ΥΓ: μην τους βάζεις δύσκολα ακόμη δεν ήρθες... :)
| | Stichanemi
14-05-2010 @ 07:28 | Χρόνος: η κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας...
Δεν ξέρω ίσως έχεις δίκιο....Όμως είναι το στενό εδω και το αυταρχικό τώρα που πονά...Αν ειναι ο χρόνος που κινείται ή εμείς τρεχουμε μέσα σε αυτόν, είναι μάλλον μια άχρηστη υποσημείωση για εκείνον που βιώνει την υπέρτατη απώλεια... | | den - kser- ti -na- po
17-05-2010 @ 06:44 | Η μνήμη και η τρέλα μόνο μένει
σε εκείνους που πραγματικά πονούν…
Πολύ ωραία η γραφή σου ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
