| |
[color=brown][B]Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ[/B][/color]
[B][color=blue]Ο ψίθυρος της φωνής που πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής σου, ηχεί τόσο δυνατά στην ακοή σου, που αισθάνεσαι ότι τον άκουσαν και οι γύρω σου, αλλά είσαι τόσο γελασμένος τελικά διότι σαν αντίλαλος που έπεσε σε πεδιάδα με απόλυτο κενό, επιστρέφει πίσω σε εσένα πάλι. Είναι στιγμές που το φως της ημέρας αχνοφέγγει σαν κεριά αναμμένα, μα που αργοσβήνουν με το φύσημα του ανέμου. Είναι στιγμές που οι ακτίνες του ηλίου δεν σε θερμαίνουν πια και το χιόνι μοιάζει θερμότερο να ακουμπά και να ζεσταίνει τη παγωμένη σου σάρκα. Είναι στιγμές που το φως μοιάζει απλό διακοσμητικό στοιχείο, σαν εκείνα τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που τα κοιτάζεις αποσβολωμένα με απάθεια και μαγεύεσαι από τη συνεχή εναλλαγή χρωμάτων και ταχυτήτων.
Το φως παίζει και εκείνο με τα όνειρά σου, είναι σαν ένα μικρό παιδί που κρύβεται πίσω από τα δέντρα για να μη το δεις και επιδιώκει δόλια να κερδίσει εσένα στο κρυφτό που παίζετε μαζί. Μα εκείνο έχει εξασθενήσει πλέον πια, δεν βλέπεις μονοπάτια, καταφύγια… παρά μόνο σκαλοπάτια που συνέχεια αδιάκοπα περπατάς και εκείνα σε οδηγούν περισσότερο σε λαβύρινθο και σκοτάδια .
Η ακτίνα σαν φάντασμα προβάλλει από μακριά, τρέχεις να αγγίξεις την ηλιαχτίδα, μα εκείνη γλιστρά και δραπετεύει στο άγνωστο και φωλιάζει πίσω στην άβυσσο…στο απόλυτο κενό που ζει και η ψυχή σου...είναι στιγμές που ταξιδεύεις παρέα με την απάθεια…συνοδοιπόροι στις πύλες του ανεξήγητου.[/B][/color]
[color=brown][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 33 ετών[/B][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
