| |
Συγκρούονται λεπτές ισορροπίες,
σμίγουν τα χείλη με τα δάκρυα του ουρανού.
κόκκινα χείλη που παρηγορούν το νου,
μα τα φιλιά τους κείτονται στις όχθες του κενού.
Ο Καββαδίας πλέκει σαλαμάστρα τα μαλλιά σου,
έχουν την αύρα απο μέρη μακρινά,
όμως εγώ θα ταξιδέψω στη καρδιά σου,
σε πόρτα που διατάζονται μονάχα απ 'τα φιλιά.
τα χέρια σου άνοιξες τόσο εκστατικά,
κύμα οστικό απότομο που πήρε τόσα πίσω,
μα ούτε τα μάτια μου, δεν έκλεισα σταλιά,
γιατί πάντα ήθελα, απ την αρχή ν' αρχίσω...
Στην αγκαλιά μου τώρα ξάπλωσε,
λίμαρε απαλά τα ακονισμένα νύχια,
κοίτα το φεγγάρι πως μεγάλωσε,
και απ' το φιλί πως στάζει η συνήθεια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
