| |
Στέκομαι εδώ μπροστά σου, αρπάζω την ευκαιρία και σε ξαναρωτάω:
τι είναι αυτό που σε σκοτώνει;
Εσύ, με κοιτάς μέσα από τα μάτια τα δικά μου και δε μου απαντάς, γιατί γνωρίζεις την απάντηση.
Η δική μου απορία είναι για σένα βεβαιότητα.
Κοιτάς τα μάτια, που αναζητούν τη λάμψη από το χαμένο ξάφνιασμα της νιότης και δε μου απαντάς.
Δε με λυπάσαι.
Έμαθες να είσαι σκληρός με τον εαυτό σου.
Προτιμάς την αλήθεια της σιωπής, αρνείσαι να αντικρίσεις την αιτία του κακού.
Γιατί φαντάζεσαι πώς δεν ξέρεις, μια υποψία έχεις μόνο νομίζεις.
Καθώς εκεί τριγυρίζεις
[μες στα σκοτεινά μονοπάτια του κόσμου σου και πλησιάζεις ένα φως που ελπίζεις ότι υπάρχει μπροστά σου,
διατηρημένο στο πέρασμα του χρόνου σαν την εστία του παρελθόντος, από μνήμες και ψυχές των παιδικών σου χρόνων]
αγέρας δυνατός σκορπάει τις σκέψεις σου και δε σε αφήνει να πλάσεις με αυτές το είδωλο σου.
Και αυτό με σκοτώνει.
Και όσο σε κοιτάω, και προσπαθώ να αντικρίσω μέσα από το μαύρο των ματιών σου τις δυνάμεις που παλεύουν μέσα σου,
η δική μου υποψία γίνεται ανησυχία, και στο τέλος βεβαιότητα.
Και αυτό με τρομάζει.
Γιατί δε θέλω να παραδεχτώ πως ξέρω την αιτία του κακού.
Πως είναι δυνατό αυτό που με σκοτώνει να είναι τόσο απλό, πως γίνεται να είμαι εγώ τόσο αδύναμος να το αντιμετωπίσω.
Στέκομαι τώρα εδώ μπροστά σου, έχοντας πάρει την απάντησή μου,
και φεύγοντας για την ξεχασμένη πόλη,
ελπίζω η συνάντησή μας αυτή να με κάνει ως δεύτερο Λάζαρο ή ως φοίνικα νέο να ξαναγεννηθώ,
μετά τον όχι και τόσο άδικο θάνατό μου.
Αυτή ακριβώς η ελπίδα είναι που με σκοτώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
