| |
Πού είχα κρυμμένο τόσο θάρρος
ποια η πόρτα της Πόλης
που άνοιξε ξανά χωρίς την άδειά μου
προσπαθείς να βρεις την απάντηση
το κρασί χύθηκε λες με ορμή στο κόκκινο ποτήρι
και ξεχείλισε την ψυχή μου
δικαιολογία φτηνή, ύπουλη και άδικη.
Δεν έχεις καταλάβει φίλε μου τι είναι αυτό
που με ελευθέρωσε
δεν έχεις καταλάβει καν τι είναι αυτό
που σε σκοτώνει
και μες στην απάθεια του νου
πολεμάς - ίδια με την αγωνία του ψαριού
που μόλις πιάστηκε στα δίκτυα του φονιά -
κάθε τι που σε τραβά πιο κοντά στην αλήθεια.
Δεν ήμουν προετοιμασμένος για τέτοια μάχη
γιατί η έξοδος ήταν απόφαση στιγμής
μα δεν υποχωρώ
τραβώ κουπί
και προσπαθώ μέσα στο κενό
να σε φέρω όλο και πιο κοντά
σε αυτό που λέω αλήθεια.
Γιατί αυτό που μας σκοτώνει φίλε μου
είναι η ψυχή μας
και ό,τι μας κάνει μοναδικούς, μας σκοτώνει.
Ζητήσαμε να είμαστε ο καθένας ξεχωριστός
και γίναμε οι ίδιοι πολεμοχαρές κοινό
σε αρένα δικής μας λαμπρής μονομαχίας.
Αιτήσαμε εμείς οι ίδιοι το θάνατό μας
και αυτό είναι που μας καίει.
Μη στρέφεις αλλού το βλέμμα φίλε
κοίτα με στα μάτια και πες
πως βλέπεις και εσύ αυτό που με τυφλώνει.
Νίκησε το μέγα συμβιβασμό
και μοιράσου το βάρος της αποκάλυψης
και υπόσχεσή δική μου
πως σαν το κάνεις
μια για πάντα θα απαλλαγείς
από την υποψία της μαύρης σκιάς
που σε στοιχειώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
