| |
Έχασα σαν άμοιρος στα ριγμένα ζάρια
Και βάδισα σε χαντάκια και ξερά χορτάρια
Καμένο χώμα κουβαλημένο απ’το βοριά
Στημένα και ξεθωριασμένα μα γνώριμα σκηνικά
Γέρασα ανάμεσα στου πόθου τη φωτιά
Και στ’όνειρο που γύρεψα ψηλαφητά
Μα βρήκα την αγάπη,στο ζύγιασμα την αλήθεια
Κι άφησα δεξιά κι αριστερά τα τόσα παραμύθια
Στα συντρίμια μου ας παίζουν τώρα μελοδράματα
Το φώς μες στη ψυχή της κιτάζω πια κατάματα
Ήρθε ο καιρός ν’ανοίξω τη φλέβα τ’ουρανού
Ήρθε ο καιρός να βυθιστώ στο μέλι του καημού
Καθώς περνούν οι ώρες και οι μέρες
Μισός στο χώμα μισός μες στους αγέρες
Ακόμα βαστώ κι αντέχω ,όσο μπορώ σ’αγαπώ
Κι ας είμαι καρφωμένος σε τούτο τον καταποντισμό
Ανάμεσα σε νεκρούς και ζωντανούς
Θυμάμαι και μετρώ,ξαναμετρώ τους στεναγμούς
Κλαίω όσα ανώφελα σπατάλησα
Ζωή έχω μόνο γιατί σ’αγάπησα
Σε κοίτξα ,γέλασα κι ανάσανα
Γαλήνη ονόμασα τα βάσανα
Άφησα πίσω τη στέρηση και τη σιωπή
Ψιθύρισα τις λέξεις και βγήκα στην απαντοχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
