| |
Δεν αγκαλιαστήκα σφικτά...
φρέναραν οι λέξεις...
στον καταπέλτη μιας συναίνεσης...
ο πόθος πάγωνε...
σ' έναν κρυφό πλανήτη...
μεγιστάνας μιας χειμωνιάς...
ολοκαύτωμα δίχως δικαιοσύνη...
πάνω σε αχυρένιες γέφυρες...
χτίζαμε υπο-σχέσεις σ' έναν κρυφό Γολγοθά...
μονοπάτια σε θολό νερό...
ο σκελετός της φαντασίας...
βούλιαζε συρρικνωμένος...
χανόταν σαν φάντασμα...
στα παρτέρια που ήταν χλομά...
Δεν αντέχω την θλίψη της σελήνης...
αυτό πάντα δεν φώναζα στον ύπνο μου...
κι η αυγή με σκέπαζε για να κοιμηθώ...
δεν αντέχω την θλίψη...
"ξεγέλασα" τα χελιδόνια...
μ' ένα κρυφό χαμόγελο...
να έλθει η άνοιξη ποιό κοντά...
σαλπάρoντας στο άρωμα ενός λεμονανθού...
μεθώντας απ' το ταξίδι της λευτεριάς...
δεν καταδικαστήκαμε...
δραπετεύσαμε...
Ψυχή μου...
***
Στέλιος κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
