| |
Χρόνια νεκρά που καίουν και πονούν
σε μιας ανάμνησης το άδειο πια κουφάρι,
φέρνουν αισθήματα στα έγκατα του νου,
πάλι ξυπνουν της μνήμης το λιοντάρι.
Να ημερέψω το θηρίο δεν μπορώ,
μ' ένα νανούρισμα ξανά να το κοιμίσω.
Να το μαγέψω μ' ένα ξόρκι δυνατό
πριν με ελπίδες κι όνειρα ξανά θα το ταίσω.
Σαν κλέφτης κρύβομαι στης νύχτας το σκοτάδι,
κλέβω τ' αστέρια του κατάμαυρου ουρανού.
Σαν το ζητιάνο γήρεψα ένα γλυκό σου χάδι
που έγινε το όνειρο στη μνήμη ενώς παιδιού.
Κρασί απο τον Διόνυσο ήπια για να μεθύσω,
μύρισα νυχτολούλουδο βαθιά να κοιμηθώ.
Τι κι αν υποσχέθηκα πως δεν θα αμαρτήσω,
όταν της μνήμης το λιοντάρι με κάθε σκέψη μου ξυπνώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
