| |
Δημιουργούσαν πανικό σαν να χτυπούσαν μεταξύ τους
Τα καζάνια της κολάσεως
Και μένα η ψυχή μου στο σταυρό της
ούτε ζωή μα ούτε και θάνατο δεν γνώριζε
μόνο περίμενε …χωρίς να διαφεντεύει το κορμί
τη λύτρωση
Ήταν το γυάλινο φιλί στο μέτωπο κι ήταν δροσούλα
Η βροχή στα μάτια και δεν θα πάγωνε η σάρκα
Πριν τη σκέψη που ακόμη διεκδικούσε ελευθερία
Το χάδι στο λαιμό μου αντάμωση
Στη θάλασσα της θλίψης μου νησί σε χάραξα
Μα ήσουν του βυθού ο αδελφός ο άγγελος
Καρδιά μου
Κι έτσι όπως πήγα να αγκαλιάσω τ’ όραμά σου
Εξατμίσθηκες στο πέλαγος του κόσμου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
