| |
Μέρες πολλές πέφτει βροχή, αδιάκοπα. Κοιτάζω από το παράθυρο τον μολυβί ουρανό και ζωγραφίζω με τον δείκτη στο θολωμένο τζάμι τα όνειρά μου, μικρά παιδιά θαρρείς, που λαχταράνε να ορμίσουν στον έξω κόσμο.
Στ’ απέναντι παράθυρο, εκείνος. Ζωγραφίζει τα αδιέξοδά του και τους δίνει ονόματα. Κοιτάζει την βροχή που πέφτει, πότε λυπημένος, πότε σκεφτικός. Με την παλάμη του σβήνει τις δαχτυλιές με τα αδιέξοδα ονόματα και σαν χνωτίσει με την ανάσα του το τζάμι, τα ζωγραφίζει πάλι. Γυρεύει να βρει τη λύση τους, μα όσο ανασαίνει, τα αδιέξοδά του είναι εκεί, μικρές δαχτυλιές στο τζάμι, μεγάλες μουντζουριές στην ψυχή.
[I]Να πάω κοντά, να τον μάθω να ζωγραφίζει όνειρα![/I] σκέφτομαι, μα η βροχή πέφτει πολλή κι η χαρά με δισταγμό είναι ανάμικτη. [I]Κι αν βραχώ; Κι αν τα όνειρα τα νομίσει αδιέξοδα;[/I] Λουφάζω πίσω απ’ το τζάμι με τα όνειρά μου να με κοιτούν παραπονιάρικα.
Βρέχει αδιάκοπα κι οι μέρες της σιωπής κυλάνε αργά. Υγρές δαχτυλιές, φευγαλέες ματιές και αδιόρατα χαμόγελα μας κρατούν συντροφιά μέχρι να έρθουν οι άλλες μέρες.
(Α.Τ.)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
