| |
| | Το πρόσωπο της σιωπής |  | | | Μια συζήτηση που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε κάνει. | | |
Της σιωπής το οικείο πρόσωπο κοιτώ,
κάθομαι δίπλα της, μαζί της συζητώ.
Ούτε ανάσα, ούτε σπίθα στη φωτιά
κι όμως εγώ την ακούω να μου μιλά.
Έφερα μνήμες σκάβωντας το παρελθόν,
τόσες πολλές που μου γεμίσαν το παρόν.
Τρέχουνε γύρω μου και κάνουνε ζημιά
και η σιωπή, χαμένα χρόνια μου μετρά.
"Γύρνα τις πίσω, μην κοιτάς το παρελθόν,
αν ζεις με μνήμες πάντα χάνεις το παρόν."
Δεν είναι μνήμες, είν' η ζωή που έχασα.
Πως θα τη βρώ μέχρι εδώ που έφτασα;
"Δεν θα τη βρεις, μ' ενημερώνει η σιωπή,
απ' τα παλιά τίποτα δεν θα ξαναρθεί.
Σταμάτα πια να ζεις στο παρελθόν,
χτίσε το μέλλον σου και ζήσε το παρόν."
Και έχει δίκιο, με όλα όσα έχασα,
έμεινα μόνος μου και τη ζωή μου ξέχασα.
Μα που ν' αρχίσω κι απο που να κρατηθώ
όταν το βλέμμα της σιωπής όπου γυρίσω συνατώ;
Μα μου αρέσει που μου στέκεται πολύ,
που μου μιλάει και μου δίνει αφορμή,
ν' αρχίσω πάλι κι να χτίζω τη ζωή
που κάποτε έχασα απο λάθος στη στιγμή.
"Κοίτα με στα μάτια τώρα που σου μιλώ,
πες μου τι βλέπεις, πες μου πια είμ' εγώ;"
Σηκώνω το βλέμμα και στα μάτια την κοιτώ,
μάτια θλημένα κι ένα πρόσωπο μουντό.
Μα ειν' η θλίψη που αγγίζει τη σιωπή
κι έχει ένα πρόσωπο χαμένο στη ντροπή;
Οικείο πρόσωπο, πάρα πολύ γνωστό
που όμως κάποτε θυμόμουν γελαστό.
"Είσαι εσύ που μου 'χεις δώσει τη μορφή
και ναι, ήμουν κάποτε πολύ πιο γελαστή.
Είσαι εσύ που μ' έχεις φέρει ως εδώ
κι έχω ένα πρόσωπο θλιμένο και μουντό."
Κι αν έχει αισθήματα η σιωπή,
μπορέι κι αυτή να κλαίει,
γιατί κάθεται δίπλα μου
και όλα αυτά μου λέει;
"Δεν θέλω εγώ που ειμ' εδώ,
εσύ με αναγκάζεις.
Εγώ κοντά σου θα βρεθώ
όποτε με φωνάζεις."
Μα δεν μπορώ σιωπή μου,
εδώ πως να σ' αφήσω;
Εισ' ότι έχω εγώ και πές μου,
μόνος μου πως να ζήσω;
"Δεν είμαι η παρέα σου, μου λέει
μα η μοναξιά σου
και η φωνή που σου μιλώ
ανοίκει στη δικιά σου."
Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ,
άδικο ή δίκιο έχει;
Πως να την διώξω μακριά
αν τόσο πολύ πρέπει;
"Δεν ειν' ανάγκη να σκεφτείς,
άκου έξω που βρέχει!
Στο ύψος σου πάλι να σταθείς
και σπάσε τον καθρέφτη."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Fox | | | |
|
sofiagera
27-05-2010 @ 03:25 | "Δεν ειν' ανάγκη να σκεφτείς,
άκου έξω που βρέχει!
Στο ύψος σου πάλι να σταθείς
και σπάσε τον καθρέφτη ::up.:: ::theos.:: ::up.::
Είναι πολύ ωραίο και αληθινό όλο!!!!
Εκτός απ΄τον καθρέφτη σπάσε και το φράγμα της σιωπής.... | | peiraiotissa
27-05-2010 @ 04:01 | Στο ύψος σου πάλι να σταθείς
και σπάσε τον καθρέφτη."
Κουφαίο Βουλίτσα μου....και όχι πολύ μαύρο...ελαφρώς γκρι με τάσεις ξανοίγματος!!!!!!!!!!!! ::hug.:: ::up.:: | | boofox
27-05-2010 @ 04:02 | axaxaxaxaxaxaxa peiraiotissaaaaaaaaa ::razz2.:: ::hug.:: | | ASTROFEGGIA
27-05-2010 @ 04:09 | "Δεν είμαι η παρέα σου, μου λέει
μα η μοναξιά σου
και η φωνή που σου μιλώ
ανοίκει στη δικιά σου."
Καταπληκτικό Βούλα !!!
Καλό μεσημέρι !!! | | niotis@yahoo.gr
27-05-2010 @ 09:13 | Έφερα μνήμες σκάβωντας το παρελθόν,
Μα μου αρέσει που μου στέκεται πολύ,
που μου μιλάει και μου δίνει αφορμή,
ν' αρχίσω πάλι κι να χτίζω τη ζωή
που κάποτε έχασα απο λάθος στη στιγμή.
λενε πως η σιοπη ειναι χρησος αλλα και ο χρησος μπορη να γηνει μαχερι...............
ζωγραφισες το αληθηνο προσοπο της σιπης ::hug.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Rannia . k
27-05-2010 @ 09:18 | Υπέροχο Βούλα!!!
Την καλησπέρα μου!!!
::yes.:: ::hug.:: ::yes.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
27-05-2010 @ 10:58 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | zontanosnekros
29-05-2010 @ 12:20 | "Είσαι εσύ που μου 'χεις δώσει τη μορφή
και ναι, ήμουν κάποτε πολύ πιο γελαστή.
Είσαι εσύ που μ' έχεις φέρει ως εδώ
κι έχω ένα πρόσωπο θλιμένο και μουντό."
Αυτό θα μπορούσα κάλλιστα να το αφιερώσω σε όλες της γυναίκες...
Ασχολίαστο το ποίημα...... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
