| |
| | Επικήδειος |  | | | εις Αχωνευτον. | | |
γεννήθηκες κάποτε,κάπου...έκλαψες κι έμαθες να γελάς,ύστερα οι πρώτες σου λέξεις,αγκαλιές φιλιά και χάδια.Ο κόσμος σου μεγάλωσε γρήγορα,τον ανακάλυπτες σιγά σιγά,μπουσουλιστά,σε κάθε εμπόδιο της φώναζες ή έβαζες τα κλάμματα και τα γκριζογάλανα μάτια της,γκρέμιζαν κάθε εμπόδιο.Τα πρώτα σου βήματα διστακτικά,κι αμέσως κάτω σωριαζόσουν,δεν τα παράταγες κι άρχισες να περπατάς,να τρέχεις,να παίζεις και να γελάς.Κι όμως ο κόσμος δεν ήταν παίξε γέλασε...Ένα,δύο,τρία,πέντε...ένα,δύο,τρία,τέσσερα κι έμαθες να μετράς ως το δέκα...Φοβόσουν το σκοτάδι,τις νύχτες που κλεινες τα μάτια γέμιζες το σκοτάδι με τα πιο φωτεινά όνειρα.Κανείς δεν ήθελε να τ ακούσει κι έτσι τα κρατούσες για τον εαυτό σου.Το ίδιο και στο σχολείο,σιωπηλός γρήγορα έμαθες να κρατάς για σένα ότι δεν άξιζε να χαραμίσεις για τους άλλους,και κάπου εκεί δάμασες και το σκοτάδι...Η σχέση σου με τη γνώση ερωτική,κι έτσι κοιτούσες τα μάτια όποιου πρέσβευε τη γνώση,ερωτικά...Σύντομα κατάλαβες ότι κανείς δεν κρατάει τη γνώση,κανείς δεν ξέρει πιότερα από σενα...Κι έτσι έμαθες τον κόσμο με τα δικά σου μάτια...Ο κόσμος άρχισε να σε περιορίζει και χώθηκες βαθύτερα στο άπειρο σου.Συμβιβάστικες με το ασυμβίβαστο,ταξίδεψες στο αταξίδευτο,ξεδίψασες με πιότερη δίψα,ποτέ δεν σταμάτησες να διψάς...Λαχταρούσες τη βροχή,έβγαινες χωρίς ομπρέλα και βρεχόσουν,μήπως και ξεπλυθείς από το στίγμα που πάντα σε στοίχειωνε.Αυτό της ανθρώπινης λογικής.Απεχθανόσουν κάθε τι λογικό.Σε τρόμαζαν οι αριθμοί,εκτός αν ήταν για να μετρήσεις αστέρια,σε αυγουστιάτικο ουρανό κάποιον ακόμα μοναχικών γενεθηλίων σου...Ήθελες να ξεχωρίζεις σαν κάθε μέρα σου,που πάλευες να την κάνεις διαφορετική.Αδιόρθωτος εγωιστής,ήθελες να πετάξεις με τα πουλιά στα σύννεφα,μήπως και μαλακώσει το ξερό κεφάλι σου στους υδρατμούς.Αγάπησες τα πάντα,ποτέ δεν χώνεψες τον εαυτό σου,θα δινες τα πάντα για ένα χαμόγελο μα τα μάτια σου δεν γέλασαν ποτέ.Πραγματοποιούσες τη φαντασία,σε αληθινές στιγμές φανταστικής πραγματικότητας.Διέγραφες,διαγραμένες πορείες από τους χάρτες των άλλων.Ανακάλυπτες εφευρετικά,μέρη που κανείς απ αυτούς που περνούσαν καθημερινά,δεν πήγε ποτέ...Θαυμαστής της ομορφιάς,απεχθάθηκες κάθε ασχήμια της ψυχής σου,...που ταν γεμάτη...Έλπιζες στην ελπίδα,απελπιζόσουν απ τους ανθρώπους.Πάντα ήθελες να χεις σκοπό και στόχους,όμως όλοι είχαν κι αποφάσισες να χεις σκοπό να σκοπέυεις τ αστέρια...Μέχρι τέλους ηδονιζόσουν με το να μιλάς για σένα,με το ν ασχολούνται μαζί σου και να παίρνεις,να θες να παίρνεις από όλους το ποθούμενο...αγάπη.Εκεί είχες καταλήξει,στην αγάπη.Όλα για την αγάπη.Γι αυτό έμαθες ν αγαπάς,ν αγαπάς πραγματικά,ήταν αναπόφευκτο να μάθεις ν αγαπάς αλλιώς ποτε δε θα ικανοποιουσες την επιθυμία σου,...κι έτσι έμαθες ν αγαπάς...Κι υστερα είδες πως κανείς δεν νοιαζόταν για τον άλλο,όλοι νοιάζονταν γι αυτο που νοιαζόσουν κι εσυ πιότερο...για το τομάρι τους...ίσως λοιπόν αν εξαφάνιζες το τομάρι να παυες να νοιάζεσαι γι αυτό...κι έτσι αυτό έκανες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν είναι φάση,...είναι απόφαση. | | | |
|
Δέσποινα1971
29-05-2010 @ 14:25 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | **Ηώς**
29-05-2010 @ 14:55 | Η σχέση σου με τη γνώση ερωτική,κι έτσι κοιτούσες τα μάτια όποιου πρέσβευε τη γνώση,ερωτικά...
... | | Α.Ε. ΕΠΕ
29-05-2010 @ 16:56 | Προμνησία!!! | | apelsini
29-05-2010 @ 22:19 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ASTROFEGGIA
29-05-2010 @ 22:20 | Παντελή μου ??? Τι είναι όλο αυτό ??? Πολύ ωραίο , αλλά γιατί ??? | | oneiropola
30-05-2010 @ 00:17 | ::hug.:: ::kiss.:: ::hug.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
30-05-2010 @ 01:43 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Rannia . k
30-05-2010 @ 03:13 | Φοβερό Παντελή!!!
Καλό μεσημέρι!!!
::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | Ναταλία...
30-05-2010 @ 04:15 | Αυτοκριτική ::yes.:: ::yes.:: | | ΚατεριναΘεωνα
30-05-2010 @ 07:14 | ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΟΣ ΚΙ ΗΣΟΥΝ ΓΛΥΚΟΣ
ΚΙ ΕΙΧΕΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΟΛΕΣ...............
ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ......ΑΝΤΕ ΝΑ
ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΝΕΝΑ ΜΩΒ ΣΤΕΦΑΝΙ.......Σύντομα κατάλαβες ότι κανείς δεν κρατάει τη γνώση,κανείς δεν ξέρει πιότερα από σενα...Κι έτσι έμαθες τον κόσμο με τα δικά σου μάτια...Ο κόσμος άρχισε να σε περιορίζει και χώθηκες βαθύτερα στο άπειρο σου.Συμβιβάστικες με το ασυμβίβαστο,ταξίδεψες στο αταξίδευτο,ξεδίψασες με πιότερη δίψα,ποτέ δεν σταμάτησες να διψάς...Λαχταρούσες τη βροχή,έβγαινες χωρίς ομπρέλα και βρεχόσουν,μήπως και ξεπλυθείς από το στίγμα που πάντα σε στοίχειωνε.Αυτό της ανθρώπινης λογικής.Απεχθανόσουν κάθε τι λογικό.Σε τρόμαζαν οι αριθμοί,εκτός αν ήταν για να μετρήσεις αστέρια,σε αυγουστιάτικο ουρανό κάποιον ακόμα μοναχικών γενεθηλίων σου ::theos.:: ::hug.:: | | ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ
30-05-2010 @ 10:04 | μήπως και μαλακώσει το ξερό κεφάλι σου στους υδρατμούς
θα ΄ρθω να βάλω και το δικό μου ::theos.:: | | kantadoros
30-05-2010 @ 12:00 | Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία ...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
::oh.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
