Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 επαναφορά
 

κάτω από τη δύναμη του φιλιού
έχει χαθεί πια η γεωμετρία των χειλιών...
παραμορφωμένες καμπύλες,
αρχίζουν να συνθλίβονται μεταξύ τους
καταλήγοντας σε μια ακατέργαστη
άμορφη μάζα,
που αλλάζει συνεχώς
σχήματα και διαστάσεις,
παράδοξα ταιριαστή και προσαρμόσιμη
με δυο ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή
κι ας ξέρουν...
...πως τα μάτια κάποτε θα ανοίξουν
και θα σαρώσουν την πραγματικότητα
αναπόφευκτα...
χαζεύοντας τον λυσσαλέο άνεμο
να χαρίζει στα δέντρα
την ηρεμία των φύλλων τους,
στα κύματα,
την γαλήνη μιας θάλασσας, δίπλα στα βράχια
και στα χείλια
όπως και πριν,
το σχήμα τους
το ανθρώπινο,
το πρωταρχικό…



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
malkon64
30-05-2010 @ 08:59
με δυο ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή
κι ας ξέρουν...
...πως τα μάτια κάποτε θα ανοίξουν

Yπέροχο !!!

::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Δέσποινα1971
30-05-2010 @ 09:16
δυο ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή
κι ας ξέρουν...
απλά μαγικό!
::up.:: ::up.:: ::up.::
sofiagera
30-05-2010 @ 09:39
με δυο ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή ::up.:: ::angel.:: ::up.:: Καταπληκτικό όλο!!!!!Η σύλληψη του άπιαστου.....
stixoplektis
30-05-2010 @ 10:02
Με δυό ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή
κι ας ξέρουν...
...πως τα μάτια κάποτε θα ανοίξουν
και θα σαρώσουν την πραγματικότητα
αναπόφευκτα...
κάποτε κάποτε και με μια ανάσα ψευδώνυμε )))) πολύ καλό !!!
sofiagera
30-05-2010 @ 10:13
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=266290&ct=34&dt=03/05/2009
oneiropola
30-05-2010 @ 12:05
::theos.:: ::theos.:: ::hug.::
ΛΑΧΕΣΙΣ
30-05-2010 @ 12:06
άπνοια...κι ένας πνιγμός...από τους αλλεπάλληλους...
Helene52
30-05-2010 @ 12:33
Οταν γράφεις .... γράφεις !!!!!
Σε θαυμάζω ...αυτό είναι δεδομένο πλέον !!!!!!
Την καλησπέρα μου ::theos.:: ::theos.:: ::hug.::
Ναταλία...
31-05-2010 @ 01:28
Πάντα η γραφή σου ωραία Ψευδόνημε ::yes.:: ::theos.:: ::up.::
ASTROFEGGIA
31-05-2010 @ 03:57
με δυο ανάσες,
κομμένες,
που παλεύουν
να διατηρήσουν την άπνοιά τους
ως το τέρμα,
ως το αδύνατο,
να μην ξυπνήσουν τη στιγμή
να μην σκοτώσουν τη σιωπή
κι ας ξέρουν...
...πως τα μάτια κάποτε θα ανοίξουν
και θα σαρώσουν την πραγματικότητα
αναπόφευκτα...

Θα συμφωνήσω με την Ελένη ... να είσαι καλά Ψευδώνυμε !

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο