| |
Δεν μπορώ ούτε τα γράμματα να βάλω στη σειρά
Πια.
Όλο και κάποιο ‘σ’αγαπώ’ γλιστράει απ’το μυαλό μου
Για να γίνει στίχος. Νοθεύει το ‘αντίο’.
Γίνεται στιγμή ό,τι ήθελα να μείνει σκέψη,
Γίνεται αλήθεια.
Κι η αλήθεια σβήνει με αίμα τα ψέματα,
Φιλάει με καρφιά την καρδιά και την σκίζει.
Διψασμένες καρδιές πηγαινοέρχονται
Μέσα σε σώματα που κρύβονται στη θωλούρα της ρουτίνας.
Ουρλιάζει η καρδιά μου καθως ανοίγω τα μάτια,
Καθώς κοιτάζω το ταβάνι,
Καθώς πίνω, καθώς αφήνω το νερό τους ώμους μου να βρέξει.
Ουρλιάζει η καρδιά σε κάθε βήμα,
Σε κάθε αταίριαστη λέξη. Στα ανακατεμένα γράμματα,
Στις καθημερινές σιωπές μου.
Ξεχειλίζει η σιωπή από δάκρυ. Γλυφό το δάκρυ στην αρχή,
Μετά πικρίζει. Σε κάθε δάκρυ που καταπίνω,
Καταπίνω πόνο. Πονάς;
Δεν έχει ορισμό ο πόνος, αν ήτανε ήχος θα ήτανε κραυγή,
Κι αν ήτανε χρώμα θα’τανε κόκκινο και όχι μαύρο.
Μα είναι συναισθήμα ο πόνος και δεν τον ακούς καμιά φορά
Κι ούτε τον βλέπεις. Βουβή κραυγή,
Το πιο αόρατο κόκκινο που υπάρχει.
Πονάω. Προσθέτω το άλφα στο ρήμα μου
Για να προδίδει τη διάρκεια του πόνου. Δισταχτικοί οι δείχτες
Κι αδίσταχτοι. Διστάζουν να βάλουν μπρος
Και σε σκοτώνουν. Και φωνάζουν. Για να τρυπάει το ‘τικ-τακ’
Την πληγωμένη την καρδιά σου. Για να ανεβαίνει ο παλμός σου.
Τικ
Τακ
Τικ-τακ, τικ-τακ.
Ακούς; Το νιώθω, φοβάσαι.
Ο φόβος μοιάζει με τον πόνο, αν ήταν συγγενείς
Νομίζω πως θα ‘τανε αδέρφια. Αν ήτανε ήχος ο φόβος
Θα ήτανε ψίθυρος, κι αν ήτανε χρώμα θα ‘τανε σίγουρα το μαύρο.
Μα είναι συναίσθημα κι ο φόβος... και δεν τον ακούς,
Και δεν τον βλέπεις! Βουβός ψίθυρος.
Το πιο αόρατο μαύρο που υπάρχει.
Φοβάμαι. Κράτα μου πιο σφιχτά το ιδρωμένο χέρι.
Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Αγάπα με.
Αγάπα με πιο πολύ
Τώρα που μεγαλώνει ο πόνος μου,
Και μεγαλώνει ο φόβος μου,
Και μεγαλώνει η σιωπή μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
