| |
[align=center]Ο μίσχος και το λουλούδι
Σπόρος που ρίζωνε σιγά σιγά στην καρδιά μου,
μεγάλωνε λέξη προς λέξη, μέρα με τη μέρα.
Οι ρίζες του βάθαιναν όλο και πιο πολύ,
ένοιωθαν τους χτύπους της καρδιάς μου
και ξεδιψούσαν με αγάπη και συγκίνηση.
Έτσι απλά, μοναδικά κι αβίαστα φύτρωσε η φιλία.
Από τον τρυφερό της μίσχο,
βγήκαν καταπράσινα της ελπίδας φύλλα
που σε κάθε χτύπο της καρδιάς, μας έγνεφαν απαλά
και μας έδειχναν πόσο δυνατή είναι η φιλία.
Μα κείνο που την έτρεφε ακόμα πιο πολύ,
ήταν η αναμονή της άνοιξης που έφερε κατάλευκο λουλούδι!!
Η μυρωδιά του σκόρπιζε παντού την ευτυχία.
Αυτό το μοναδικό λουλούδι έγινε ένα με την καρδιά μου.
Μα όσο το λουλούδι μεγάλωνε κι ομόρφαινε το δικό μας σύμπαν,
τόσο η φιλία μαραίνονταν, σάπιζε σιγά…
Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα πια, μόνο το λουλούδι μετέωρο,
χωρίς σύνδεσμο με την καρδιά μου…
Μα ακόμα κι αν δεν υπάρχει πια ο μίσχος να μας ενώνει,
ακόμα κι αν δεν μπορώ να το ποτίσω με την αγάπη μου,
αυτό τόσο πιο πολύ υπάρχει μέσα μου.
Τώρα πια έχει αποκτήσει τις δικές του ρίζες
που μεγαλώνουν κι απλώνονται
όλο και πιο βαθειά στα έγκατα της ψυχής μου.
Κι εγώ μπορώ ακόμα κι έτσι να το αγαπώ
κι ας μην το βλέπω να μεγαλώνει
κι ας μη νοιώθω την μοναδική μυρωδιά του.
Κι όμως, μπορώ ακόμα να λέω στον μίσχο, έστω κι αν έχει χαθεί,
ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου χάρισε αυτό το λουλούδι,
αυτό το υπέροχο τριανταφυλλάκι!!
Κα Τερίνη.
1.6.10[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
