| |
ΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΝ
Περνάνε στο κορμί μου φλόγες
κλείστηκα σε σκουριασμένες πόρτες
φωνές βάζω, λόγια προδωμένα
το οξυγόνο τελειώνει πια για μένα.
Στενός ο δρόμος, οι άνθρωποι με κυνηγάνε
πέφτουν επάνω μου, σα να θέλουν να με φάνε
βάζω τις σκέψεις μου ασπίδα και προχωρώ
μα το κουφάρι μου μόνο κουβαλώ.
Θολά φώτα, σαν θολωμένη συμμορία
διψάει για αίμα και δεν δείνει συμασία
αυτοί οι δρόμοι όσο πάνε και στενεύουν
και την ταραγμένη, ψυχή μου αγριεύουν.
Έρημη πόλη μα τόσο γεμάτη ανθρώπους
με φάτσες γνωστικές σαν τρομοκράτες, μασκοφόρους
φαίνονται οι φάτσες τους, σε κοιτάνε με οργή
μα δεν θ'αργήσει η κακία τους να φανεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
