| |
Βάζω ένα τραγούδι νοσταλγικό να με αφυπνίσει
παρυροντάς με συνειρμικα με εικόνες ρημαγμένες και κενόδοξες.
Πάλι βίοι αγίων.
Επιτέλους καλοκαίρι.Κι εγώ να αναρωτιέμαι τι θα κάνω.
Απόγνωσις και εγκατάλειψις.
Που είναι ο Καβάφης που τόσο αγάπησα
και που ο Ωριγένης που τόσο θαύμασα.
Παγωτό αγριοκέρασο και μια εβδομάδα πνιγμένη και τραβηγμένη από τα μαλλιά.
Μοναστηράκι και λιβάνι στον αέρα.Βίοι Αγίων.Περιμένω το τρένο.
Που είναι ο θάνατος γιατί αργεί τόσο;Που καιρός για να τον συλλογιστώ.
Με παρέσυρε το βαγόνι, που τώρα έστεκε ακίνητο και κατασπάραζε στο κενό του
ένα αγγελούδι με μυωπικά γυαλιά.
Κι όμως αυτό το καλοκαίρι δεν έχει τίποτα να μου δώσει
εκτός από κάτι σκονισμένα κουνούπια και μια ξεχασμένη και άδεια Δευτέρα του Πάσχα.
Που είναι η ποιήσις που τόσο αγάπησα, που ο θρήνος της και που η παρηγοριά της;
Αρρώστησα πάλι.Έγινα καλά ανέλπιστα.Μα αν ξανατύχει τι θα απογίνει ο έκλυτος βίος μου;
Ερωτήματα.Αμφισβητήσεις.Ισορροπία στην παράνοια.
Τις τελευταίες τρεις μέρες ψηλαφώ το χέρι της αθανασίας.Ιδρώνω από αυτό και κρυώνω.
Μια μπλε κουβέρτα ψιλή με ζεσταίνει ακομα ενώ δεν πρέπει.
Τα είκοσι ευρώ εγίναν πενήντα.Κι όλη η ζωή μου ένα ημερολόγιο που γεμίζει ίσα-ίσα τρεις σελίδες.
Κι εκείνος που τόσο πολύ αγάπησα και ερωτεύτηκα και του τα παρέδωσα όλα στα χέρια
του έφυγε όπως ήταν προγραμματισμένο, διαλύθηκε σαν νεφέλη.Έκανε τον καρκίνο του άρρητο μυστήριο και ξέφυγε από τον κύκλο της ζωής.
Που πια σάρκα εντός μου.Που φλόγα.Διαλύθηκε και αυτή σαν είδωλο, όπως είπαν κάποιοι για την Ελένη της Τροίας.Που έρωτας, όνειρο και επιθυμία.
Γιατί μ’ αρνιέται έτσι η ζωή;Πάλι ανησυχώ και φοβάμαι.
Και δειλιάζω.Αχ ιερό μου δάκρυ και εσύ ταπεινή σιωπή ποια η αξία σας έστω στην αξία του κορμιού του;
Πάλι ναυαγισμένες εικόνες.Ό, τι κι αν διεσώθη μικρά η μεγάλα είναι μόνο κύματα.
Τ’ ακούς;Κύματα είναι μόνο.Και στάχτη εκεί που τα κύματα γλύφουν την άμμο.Παρανοική ένωση.Πως η κάφτρα ενός λεπτού τσιγάρου έκαψε εσένα τον απέραντο ωκεανό αυτό είναι μέγα θαύμα που δε διάβασα σε κανένα βίο αγίου.Παρα μόνο στο δικό σου.
Το αγγελούδι σώθηκε.Ένα δεύτερο χέρι το τράβηξε.Εσύ όμως όχι.Διελύθης σαν καπνός.Τ’ ακούς;
Και πες μου τι να εξομολογηθώ στον νου μου και τι στη ψυχή μου για να τους ναρκώσω πάλι;
Όχι δεν θρηνώ.Κάνεις λάθος.Γιατί έχω το μυστηριό σου μέσα μου.Γι’ αυτό και καταλαβαίνω και δεν θρηνώ κι ας είμαι σε αδιέξοδο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
